#Durftevragen

Toekomstige patiënten kunnen via Twitter vragen aan artsen stellen. Dit werkt kostenbesparend en leidt tot grotere patiënttevredenheid omdat de patiënt het ziekenhuis niet hoeft te bezoeken. Deze stelling poneert initiatiefnemer Renate Wijma bij de oprichting van de Twitterkliniek, waarover de zorgmedia gisteren berichtten. Maar ziekenhuizen moeten dan niet de angstvallig met sociale media omgaan, voegt ze er aan toe.

Dat doen de ziekenhuizen al niet, blijkt uit onderzoek van het Radboud Reshape & Innovation Center. De helft van de ziekenhuizen is al op LinkedIn te vinden. Het aantal Twitteraccounts van ziekenhuizen steeg in anderhalf jaar van vier naar 29 en het aantal accounts op Youtube en Hyves is in diezelfde periode verdubbeld. Het aantal RSS-feeds eveneens.

Kan Twitter klakkeloos aan dit lijstje worden toegevoegd voor diagnostische doeleinden? Ik vraag het mij af. Hoe stelt de vriend die afgelopen weekend bij me op bezoek was in maximaal 140 karakters een gerichte vraag over een wondje vlakbij zijn linkeroog waarover hij ongerust is? De dermatoloog zal de karakteristieken van dat wondje willen beoordelen en dus aan mijn vriend vragen om langs te komen. Hoe vraagt mijn schoonmoeder aan de internist wanneer ze na haar ontslag weer bloeddukverlagers moet gaan gebruiken. Ik hoop maar dat die internist dan vraagt wat ze nog meer slikt aan medicijnen. En ik weet dat het lijstje dat mijn schoonmoeder dan moet voorleggen niet in 140 karakters past.

Kortom, ik ben sceptisch. Sociale media kunnen ook in de zorg van enorme waarde zijn. Maar wat is er mis met een vraag stellen via telefoon, e-mail of het contactformulier op de website van een ziekenhuis? En wat voegt Twitter aan die mogelijkheden toe? Kostenbesparing op direct contact, zoals Wijma voorspelt?
#Betwijfelhetsterk.