Geen interesse

Maar liefst 63 procent van de ondervraagden uit een Een Vandaag onderzoek geeft aan bang te zijn dat de zorgverzekeraars toegang zullen krijgen tot het elektronisch patiëntendossier. Waar zijn deze mensen precies bang voor, vraag ik mij af. Een rondje langs mijn Facebookvrienden leert mij dat een vriendin van mijn dochter wegens chronische gezondheidsklachten een anusstimulator heeft gekregen. Een man uit mijn straat is na twee hartaanvallen arbeidsongeschikt verklaard en doet nu vrijwilligerswerk. Een neef van me zet zich in voor de patiëntenvereniging van mensen die dezelfde rugaandoening hebben als hij.

Zelf ben ik niet zo actief op Facebook, maar mijn zorgverzekeraar mag van mij best weten dat de kwaliteit van mijn ogen dermate slecht is dat ik niet gerechtigd ben een rijbewijs te halen, dat ik ooit RSI heb gehad  en dat ik in de jaren negentig door overspannenheid vier maanden niet in staat ben geweest om te werken. Wat zou het als mijn zorgverzekeraar dit weet? De tegenstanders van het EPD die roepen dat de zorgverzekeraars toch al veel te veel van ons weten, hebben in zoverre gelijk dat wij zelf via social media en openlijke betrokkenheid bij patiëntenverenigingen allerlei gezondheidsinformatie over onszelf op straat gooien. Wij zijn allemaal ego’s op zoek naar onze fifteen minutes of fame.

Wie denkt dat een zorgverzekeraar interesse heeft in deze informatie, leidt aan grenzeloze zelfoverschatting, óf begrijpt niet hoe zorgverzekeraars beleid ontwikkelen, óf beide. Beleid ontwikkelen doe je niet op basis van individuele cases, dat is veel te arbeidsintensief. En samenzweringstheorieën zijn leuk voor boeken en films, maar in het dagelijks leven heb je er zo weinig aan. Zorgverzekeraars die dingen van individuen willen weten? They couldn’t care less.