Geen nieuws

Het is niet alleen logisch dat de ziekenhuizen in ons land nog niet alles optimaal hebben geregeld rond oncologische zorg, het is bovendien geen nieuws. De partijen die elkaar hebben gevonden in het samenwerkingsverbond SONCOS, hebben in hun normeringsrapport over de oncologische zorg niet vastgelegd hoe die zorg in ons land eruit ziet, maar hoe die eruit moet gaan zien.

De ziekenhuizen zitten nu midden in het proces om zover te komen. Ze kunnen hiertoe samenwerkingsverbanden opzetten om aan de normen (volume, interdisciplinaire samenwerking, deelname aan registratieprojecten, wachttijden) te blijven voldoen, of ze kunnen taken afstoten. Beide zijn overal in het land volop aan de orde. Samenwerken is een leerproces waarin je de juiste partners moet vinden. En tegenover ziekenhuizen die taken afstoten, moeten ziekenhuizen staan die deze overnemen.

Om een voorbeeld te geven: als in een regio een aantal ziekenhuizen de behandeling voor slokdarmcarcinoom afstoot, moeten patiënten naar de ziekenhuizen die deze nog wel blijven aanbieden. Die toestroom moet gefaseerd verlopen, want een toename van bijvoorbeeld twintig naar veertig patiënten in één keer kan een ziekenhuis niet aan. Dit leidt niet alleen tot personele, maar ook financiële problemen. De toename heeft budgettaire gevolgen, die vragen om afstemming met de zorgverzekeraars. Zo zijn er nog wel wat zaken die moeten worden opgelost. Scholing van oncologieverpleegkundigen bijvoorbeeld. Of de retrograde herregistratie van hematologen die wel al jarenlang ervaring hebben in oncologie, maar niet de correcte papieren.

Dat de oncologische zorg nu ‘redelijk tot goed’ is, geeft aan dat nog veel werk aan de winkel is. We hebben het recht te eisen dat de zorg excellent is. Maar we moeten ook de realiteitszin hebben te beseffen dat die verbeterslag tijd kost.