Geen recht op alles
Het is dat het te laat in het jaar onder de aandacht komt, anders had ‘budgetpolis’ wellicht een goede kans gemaakt om woord van het jaar te worden. Het gaat iedereen aan tenslotte, want de zorgpolis die iemand afsluit, bepaalt zijn ruimte om te kiezen uit het beschikbare zorgaanbod.
De een stelt dat de zorgverzekeraars met de budgetpolis ‘inzetten’ op zorgsturing. De ander vindt dat de zorgverzekeraars de verzekerden ‘dwingen’ naar een beperkt aantal zorgaanbieders. Natuurlijk heeft iedereen recht op zijn eigen mening.
Mijn mening is dat de zorgverzekeraars met het aanbieden van de budgetpolis doen waarvoor ze bedoeld zijn in het huidige zorgstelsel: hun verzekerden uit het totale zorgaanbod een selectie bieden op basis van prijs en kwaliteit.
In een aantal polissen is die selectie beperkt tot tussen de twintig en veertig ziekenhuizen en ik verbaas mij over het feit dat dit weerstand opwekt. Als die twintig tot veertig ziekenhuizen de kwaliteit bieden die we als verzekerden mogen verwachten, hebben wij niets te klagen. En wie pretendeert zelf een goede kwaliteitsinschatting te kunnen maken en dus een ruimere keus wil, kan simpelweg meer betalen voor een polis met meer keuzemogelijkheden.
Aan keuzevrijheid mag best een prijskaartje hangen. Net zoals de ziekenhuizen afscheid hebben moeten nemen van de gedachte dat ze een recht op groei hebben, wordt het tijd dat verzekerden afscheid nemen van de gedachte aan recht op alles.
10 reacties
Er hangt een lastig en kwestbaar spanningsveld tussen de wens om polissen op maat te kunnen kiezen (zoals budgetpolis voor de kleine beurs of de kerngezonde jongere en ook het scala aan aanvullende polissen) en de noodzaak om de solidariteit (samen betalen voor elkaar, ook als je nooit ziek bent) overeind te houden
Solidariteit is denk ik best te waarborgen door duidelijke drempels af te spreken (en die liggen veelal al vast in standaarden, transmurale werkafspraken, CBO-consensus) en die ook te handhaven. Handhaven door verwijzers, maar vooral ook door verzekeraars.
Het recht op zorg uit zich merkbaar door het afdwingen van verwijzingen voor allerlei zaken die prima én goedkoper in de eerste lijn kunnen, en voor het vrijwel ongebreidelde gebruik maken van het recht op second, third en zelfs fourth opinion, die je uiteindelijk in Duitsland doen belanden -na bemiddeling door je verzekeraar die geen klant wil verliezen-…
Rob Schonck
27 november 2013 / 11:27Frank,
De zorg is een moreel beladen business. Dat gegeven stelt onvermijdelijk eisen aan de geloofwaardigheid van acties die de betrokken marktpartijen nemen. Je zou daarom bijvoorbeeld willen dat de verzekeraars transparant en duidelijk laten weten op grond waarvan ze tot hun selectie van die beperkte set huizen zijn gekomen. En hoe ze het concentreren van de veelvoorkomende ingrepen waarom het hier gaat, verzoenen met het uitgangspunt van de minister dat voor dergelijke zorg DEconcentratie voor de hand ligt.
Ik ben ook niet op voorhand tegen budgetpolissen. Maar op dit moment laden de verzekeraars de verdenking op zich er een etalagetruc van te hebben gemaakt. Terwijl we allemaal snakken naar geloofwaardig optreden van de betrokken marktpartijen richting een systeem waarin de zoektocht naar efficiëntie en effectiviteit centraal staat.
Die zoektocht moet achterin de winkel plaatsvinden en daar onderscheiden de verzekeraars zich nog niet echt met geloofwaardigheid. Etalagetrucs kunnen we intussen missen als kiespijn.
Ivo Knotnerus
27 november 2013 / 12:02Beste Frank,
Er is ook een andere strategie voor de budgetpolis.
Bij die van ons, CZdirect, is de contractering niet anders dan bij onze andere polissen: zeer ruim gecontracteerd.
Wat we niet bij alle aanbieders contracteren is die zorg, waarbij zij niet aan onze kwaliteitseisen voldoen.
Die hebben wij voor borstkanker, blaasverwijdering, bariatrie, schizis zorg en infectieprothesiologie.
Het voordeel in de budgetpolis voor ons is dat de klant alles zelf via het internet regelt.
Wim van der Meeren
27 november 2013 / 17:28Dat is een goed begin Wim. Maar met het beschikbaar komen van kwaliteitsinformatie over andere medische verrichtingen dan de vijf die je noemt, zal het gaandeweg verder gaan neem ik aan. Dat lijkt me ook logisch.
Frank van Wijck
27 november 2013 / 18:21De toezichthouder, de NZa, is van mening dat verzekeraars alles mogen vragen van zorgaanbieders. Het lijkt erop alsof het de verzekeraars zijn die nu van mening zijn recht op alles te hebben.
Marc Pomp legt op Farmaactueel ondertussen uit waarom het Potlood van Milton Friedman niet werkt en niet kan werken in de zorg.
Op ESB werkt W vd Ven ondertussen aan verdere bewijsvoering dat het de verzekeraars zijn die de zorg ondermijnen: risicoselectie is weer ingevoerd in de zorg.
Logische ontwikkeling als je denkt recht op alles te hebben.
De zeer rijken in dit land nemen dan ook een CZdirect polis met het maximale verwillig eigen risico opdat zij op die manier de laagste verplichte verzekering kunnen afsluiten. Verder storen zij zich niet aan de polisvoorwaarden en nemen zorg af waar zij zelf willen op basis van bewezen kwaliteit en niet op basis van afgeleide kwaliteit.
Zo wordt de inkomenssolidariteit verder ondermijnd. De generatie solidariteit is al ondermijnd. Met doorvoering van verdere opsplitsing van de contractering per behandeling voor de laagste prijs gaat ook de gezondheidssolidariteit eraan.
Logische ontwikkeling als je denkt recht op alles te hebben en je van de toezichthouder toestemming hebt gekregen alles te mogen eisen en vragen van zorgaanbieders.
ANH Jansen
28 november 2013 / 18:54De zorgverzekeraars hebben recht op alle informatie over prijs in relatie tot kwaliteit, dat klopt. Als u dat interpreteert als “recht op alles” vind ik het prima. Als verzekerde vind ik het in ieder geval heel goed als zorgverekeraars zich zo opstellen.
Wat solidariteit betreft: we hebben in Nederland een breed basispakket waarvoor iedereen verplicht verzekerd is. Dat is een solide basis voor solidariteit. Als mensen die het zich kunnen veroorloven daar bovenop van alles gaan bijverzekeren, moeten ze dat zelf weten en tast dit die solidariteit niet aan.
Frank van Wijck
28 november 2013 / 22:26De breedte van het basispakket zegt niets over de solidariteit in de zorg. De zeer rijken hoeven zich niet te verzekeren, maar moeten dit wel van de Wetgever. Dus doen zij dit voor de laagste prijs, zonder aanvullende verzekeringen. Inkomenssolidariteit is 1 van de 3 vormen van solidariteit die in de zorg wordt gehanteerd in een beschaafd land. Een multi miljonair kan zich in Nederland voor 65 euro per maand verzekeren en draagt daardoor niet naar draagkracht bij. Inkomenssolidariteit is immers betalen naar draagkracht. Betalen voor het basispakket voor iedereen woonachtig of verblijvend in het beschaafde land.
Daar is in Nederland dus geen sprake van. De kosten van het basispakket worden dan ook gedragen door de laagste en de middeninkomens. De hele infrastructuur van de zorg wordt daarmee gefinancieerd en daarvan profiteren de rijksten onder ons. Of zij gebruik maken van de NL Zorg? 1 jaar wachten op een sciolose operatie? Dan maar naar België. Wachttijd 1 week.
Theo Langejan en E Schippers interpreteren het Recht op Alles zoals de verzekeraars dat laten zien: recht op alles. En als de betreffende zorgaanbieder omvalt is dat jammer voor de betreffende zorgaanbieder, maar niet het einde van de zorg.
Over de kwaliteit in de zorg is immers niets bekend in dit land, wel over de prijs. En verzekeraars mogen iedere prijs vragen die zij zelf bepalen. Volgens Theo en Edith ‘weten’ verzekeraars altijd de juiste prijs; aangeboden contracten zijn daarom volgens de toezichthouder altijd redelijk en billijk en niet onderhandelaar.
Zie de antwoorden op kamervragen over contracten. Zie de interviews van Theo Langejan. Zie de verslagen van ‘kamerdebatten’.
Hoelang de verzekerden het allemaal best vinden is de grote vraag. Experiment Zorgstelsel lijkt op pan met kikkers op het vuur; wanneer gaan de kikkers springen?
De dochter van een IGZ inspekteur wilde in ieder geval niet wachten op een operatie en is gegaan naar Belgie. Die is tevreden over Belgie en zeer ontevreden over de zorg in Nederland, dunkt mij. Wim Schellekens. Twitter.
Vraag is of de dochter dit ook gaat doorgeven aan de klachtencommissie en de NZa.
Het aantal klachten is bepalend voor de kwaliteit van de zorg in Nederland. Volgens de NZa geldt het criterium ‘geen bericht, is goed bericht’. De kikkers blijven nog ieder jaar in de pan. Op naar 2014. Het vuurtje kan wat hoger worden gezet.
In Belgie is er volledige inkomenssolidariteit; % van het inkomen. Rijken betalen daar dan ook 10.den euros aan ziektekostenpremies aan hun mutualiteit. Plus remgeld bij afname van de zorg. In % betalen rijk en arm in Belgie evenveel. In absolute getallen betalen de rijken meer. Zoals het hoort in een beschaafd, rijk, land.
De niche budgetpolissen en afgeschermde collectieven ondermijnen de generatie solidariteit. Jong voor oud.
W vd Ven en E Schut weten daar alles van. Door risico selectie wordt nu ook de ziektesolidariteit aangetast. Lees het artikel in het ESB van W vd Ven waarin hij dit aantoont.
Als de Toezichthouders niet thuis geven krijg je dit.
Op Farmaactueel is een webcast van Marc Pomp met o.m. het Potlood van Milton Friedman. Legt het allemaal prima uit.
Er moet maar eens een flinke streep onder het experiment Zorgstelsel worden getrokken met een dik rood potlood!
anh jansen
29 november 2013 / 01:06Drie vragen:
1. Hoe groot is het aantal zeer rijken in ons land? (Met andere woorden: is die groep groot genoeg om significante invloed uit te oefenen op de solidariteit?)
2. Is onderzocht of de zeer rijken inderdaad de goedkoopste polissen nemen, zoals u stelt?
3. Vergeet u in uw betoog niet een beetje dat we in Nederland zorgtoeslag kennen?
Frank van Wijck
29 november 2013 / 08:56De zorgtoeslag en tegemoetkoming chronisch zieken worden geleidelijk respectievelijk afgeschaft. Zie de kamerstukken en wetsontwerpen. Het is ieder voor zich in dit land. Ja toch?
Per 2040 is het de bedoeling van de Regering dat iedereen eenzelfde nominale premie betaalt. Vandaar ook de ‘paniek’ over de onbetaalbaarheid van de zorg.
Dat gaat dus niet.
Aantal zeer rijken is 10% van de bevolking. 20% zou het zonder verzekering kunnen. Mag dus niet en als je als rijke slim bent neem je dan de allergoedkoopste verzekering, juist omdat je de vrije keus wil houden en het toch zelf moet betalen gezien de enorme Hinderpaal die verzekeraars opwerpen om juist die vrije keuze mogelijk te maken. Verzekeraars kopen in op prijs. Niet op kwaliteit. Die is immers onbekend. Volume normen zijn afgeleide kwaliteitsnormen. Wat de daadwerkelijke kwaliteit is, is en blijft onbekend. Het heeft allemaal een hoog “Op Hoop van Zegen’ gehalte.
De groep zeer rijken is zodoende groot genoeg om invloed uit te oefenen op echte solidariteit.
Een Beveridge systeem heft een % premie van 4 tot 7 voor iedereen. Ook voor de rijken. Kunnen zij dat missen? Ja dat kunnen zij missen als zij ook de kwaliteit van de zorg krijgen zoals die in Belgie en Duitsland is te krijgen: geen wachttijden van 1 of meer jaren zoals in Nederland. Vraag het W Schellekens.
Vergeet niet dat de inkomensafhankelijke bijdrage is afgetopt op 50.000 euro. Iedereen daarboven betaalt nominaal en maximum inkomensafhankelijk premie berekend op belastbaar inkomen!
Trics en trucs genoeg om daar onderuit te komen.
Vandaar ook de plaatjes bij Marc Pomp die duidelijk aangeeft dat het hele stelsel wordt betaald door armen en middengroepen. Met kinderen liefst.
Sterkste schouders dragen de zwaarste lasten?
Hans Hoogervorst zei het bij de invoering al duidelijk genoeg: dit systeemmodel Zorgstelsel 2006 is gebaseerd op volledige omgekeerde solidariteit op alle 3 de niveaus.
W vd Ven en Marc Pomp hebben bewezen dat dat zo is.
Tijd voor het Rode Potlood van Milton Friedman.
anh jansen
29 november 2013 / 11:41Keuzestress
Hebben we last van keuzestress of doen we dat onszelf aan?
Wat hebben we toch veel te kiezen vandaag de dag. Of je nu tv wil kijken, een nieuwe telefoon wilt kopen of een zorgverzekering wilt afsluiten, het maakt niet uit. Er is teveel om uit te kiezen. Je kunt er haast een dagtaak aan hebben om te kiezen.
Laten we maar eerlijk zijn. Loop een willekeurige winkel binnen om een nieuwe telefoon te kopen en je weet al gelijk: hoe maak ik mijn keuze? Wat heb ik nodig? Hoe vaak bel ik overdag of in de avond, hoeveel MB internet gebruik ik eigenlijk, welke kleur, formaat, lengte contract. Om een echte keuze te maken moet je een programma van eisen maken, een soort van bestek. Wie heeft ooit kunnen denken dat je je aankopen zou moeten doen op basis van een bestek.
Herinnert u zich die irritante reclame van een groot adviesbureau nog. De adviseur belde zijn klant: ik heb iets moois voor u gevonden. Deze auto hoort echt bij u.
In een van zijn college’s introduceerde een docent de Virtual Gardian Angel. De VGA zou een soort van persoonlijke adviseur worden die mij precies kon vertellen welk product bij me past. Hij kent me echt. Hij kent me beter dan ik mezelf ken. Gek eigenlijk dat er zoveel over me te vertellen is dat ik mezelf niet meer ken, dat anderen me beter kennen. Ik word hier wel een beetje angstig van. De complexe wereld om me heen.
De VGA is overal om ons heen.
Er zijn tal van websites die ons adviseren welke keuze het beste bij me past. Independer, hypotheek vergelijkingssites en vele anderen. Het laatste nieuws is dat de vergelijkingssites niet te vertrouwen zijn. Ze zijn van iemand anders, van iemand met belangen bij de producten of diensten die je wilt onderzoeken. Er moet nu weer een nieuwe VGA komen die ons adviseert over de betrouwbaarheid van de vergelijkingssite. Hoe gek kan het worden? Hoe lang gaat dit door? Ik wijs maar even op de zorgverzekeringen. Nu moeten we kiezen, of mogen we, of we in 2014 een nieuwe verzekering willen.
Wat doen we er zelf aan?
Onze drang naar steeds meer, meer consumptie heeft zeker bijgedragen aan al die mogelijkheden. Wij hebben dit zelf veroorzaakt.
Een ander voorbeeld, dit is niet verzonnen. Gisteren liep ik door Eindhoven langs Primark. Daar stonden mensen te wachten voor de ingang. Er waren dranghekken neergezet, uw wachttijd bedraagt 15 minuten. Dat was toch alleen voor de Python? Voor een winkel?
We zijn boos op bankiers die fraude plegen. We zijn boos op de Mediamarkt als de laptop het niet goed doet, gekocht voor een bodemprijs, niet gelijk vervangen wordt.
Hebben we nog niet genoeg crisis meegemaakt de afgelopen jaren?
Wie keert het tij?
Jij toch!
Gerben Welling
29 november 2013 / 19:05