Gezellig

Het kan nooit kwaad om zo nu en dan eens in de spreekwoordelijke spiegel te kijken. Als individu, als beroepsgroep of zelfs als volledige branche. Soms wordt die spiegel ons voorgehouden – bijvoorbeeld door gefrustreerde patiënten – en soms moet er op eigen initiatief in gekeken worden. Vervolgens is het net als bij een echte spiegel: wat weerspiegelt valt de ene keer mee en de andere keer tegen en er zijn ook momenten waarop een mens kan concluderen dat het allemaal behoorlijk acceptabel is en dat men dus tevreden moet zijn. Hoe dan ook; het kan nooit kwaad zo nu en dan in de spiegel te kijken.

Als (ex-)zorgprofessional in de spiegel van de gezondheidszorg kijken, gaat het best als je zelf even ‘patiënt’ bent. Zo moest ik onlangs voor controle op de afdeling radiologie van een mooi nieuw ziekenhuis zijn. Via een digitale paal werd ik – door slechts mijn pasje voor een elektronisch oogje te houden – naar wachtruimte F verwezen. Wachtruimte D en E bleken zich in dezelfde ruimte te bevinden. De begrenzing tussen de ruimten was optisch weergegeven door in elke ruimte een enorm beeldscherm te hangen en de stoelen daaromheen te posteren.

Op het scherm geen relevante informatie, noch een aangenaam afleidend filmpje. Nee, op het scherm waar wij naar zaten te staren – want op de een of andere manier doet een mens dat als hij tegenover een beeldscherm zit – stond levensgroot het woord Mammografie. De ‘buren’ uit wachtruimte D keken ‘gezellig’ naar de woorden CT-scan en MRI en die uit E naar een opwekkend Wachtruimte mammacareverpleegkundige. Laatstgenoemde kwam mij overigens in de wachtruimte – uiterst empatisch dat wel – vertellen dat de dokter toch nog even een aanvullende echo wilde. Zoiets schept direct een band tussen wachtende patiënten. Niettemin ervoer ik het als een gevalletje van uit de hand gelopen hospitalisatie. Maar daar zeurt een mens niet over als alles achteraf weer goed blijkt te zijn, toch?

Ik wens u een mooie sportzomer!