Gezichten zoeken

Het was even wennen om mezelf terug te zien. Ik had een niet al te scherpe portretfoto van mezelf geüpload naar pimeyes.com. Deze dienst had meteen een reeks andere foto’s van mij gevonden, in totaal verschillende situaties. Op sommige foto’s had ik een andere bril, een ander kapsel en andere blikrichting. PimEyes had feilloos herkend dat het steeds om dezelfde persoon ging. 

Het waren allemaal onschuldige foto’s, maar toch was het onthullend. Je hoeft mijn naam niet te kennen om meer over mij te weten te komen dan ik zelf had onthouden. Ik probeerde daarna een foto van een wildvreemde. In enkele seconden kwam ik op die manier op websites met haar profiel en kon ik haar naam achterhalen.

Dit soort gezichtsherkenning werkt met verhoudingen in het gezicht, zoals de afstand tussen de ogen, de vorm van de neus of lippen en kenmerken van de oren. Die kun je uit een foto afleiden, onafhankelijk van de blikrichting of belichting. 

‘Met een mondkapje zijn we minder herkenbaar’

Nog trefzekerder zijn technieken die gebruikmaken van 3D-camera’s. Die camera’s hebben dieptewerking, waaruit een computer een ruimtelijk beeld van een gezicht kan reconstrueren. De verhoudingen in het gezicht zijn dan nauwkeuriger op te meten. Dat kan ook met een gewone videocamera. Die verzamelt foto’s onder verschillende hoeken als iemand door het beeld loopt. 

Voortaan kan iedere voorbijganger mij ongevraagd identificeren. Prima. Mensen mogen me ook aanspreken om mijn naam te vragen. Maar professionele gezichtsherkenning verschijnt in Nederland nu ook in winkels, zoals af en toe blijkt. Dat is bedoeld om mensen buiten te sluiten. Eens een dief blijft een dief, ook zonder veroordeling. Niet iedereen is sterk genoeg om zich daartegen te verweren. Misschien moeten we toch een mondkapjesplicht invoeren, dan zijn we minder herkenbaar.

Delen