God is dus geen chirurg

Recent verscheen op LinkedIn een artikel waarin onderstreept werd dat God geen chirurg is, of omgekeerd. Ouch, deze publieke openbaring kwam binnen. Nu onze menselijkheid publiekelijk geuit is, doe ik er meteen een schepje bovenop door een van mijn persoonlijke zwaktes (dit geldt dus niet voor alle chirurgen) met u te delen. 

Ik heb een luxeprobleem. De luxe is dat we een zwembad hebben. Het probleem zit hem in het filtermandje van het zwembad. Daar liggen normaal dode bladeren in. Nu ligt er ook een immens grote dode kikker op het handvat. Hij kijkt me met uitpuilende ogen aan. Ik weet dat die kikker niet meer leeft, want ik heb voor een deel BLS toegepast (look, listen maar echt geen feel). Plots ontstaat toch het idee dat die kikker herrijst, boe of kwaak roept en uit het mandje in mijn nabije, starende gezicht springt. Dat zag ik pas in de film Indepence Day, dus het kan.

Ik besluit dat ik het filtermandje vandaag niet ga legen. Dit volgt uit de strategie van negeren en ontkennen, in de hoop dat je het probleem kan wegdenken/-kijken. Dit werkt trouwens ook bij sommige werkmails, maar dat moet je dan wel heel selectief toepassen. 

‘Een buik opensnijden, darmen leegmelken, daar draai ik mijn hand niet voor om’

Ik probeer mijn probleem te analyseren, want ik begrijp mijn angst niet. Geef me bloedende hoofdwonden, hup, gaas erop, stolsels uitruimen en ik hecht het dicht. Een buik opensnijden, darmen leegmelken en een stuk darm uithalen, ik draai er mijn hand niet voor om. Hetzelfde geldt voor een rectaal toucher, handschoenen aan, vaseline erop en huppakee. Het is bijna dagelijkse kost.

Tegenwoordig tref je bij dat rectaal toucher trouwens steeds vaker allerlei onverwachte bevindingen aan zoals appels, bierflesjes of menthol kauwgompotjes. Dat kan ik aan, daar geef ik geen oordeel over, ik haal het er gewoon uit, was het af en geef het soms in een potje mee terug. Of het gaat in de trofeeënkast van bijzondere bevindingen. Een kikker heb ik daar nooit aangetroffen.  Dat is maar beter ook.

Het thuisfront is een paar dagen weg en ik kan die eerste lijn telefonisch niet bereiken. Dit komt wel vaker voor, waarna uiteraard het verwijt komt dat de tweede lijn (ik) ook nooit telefonisch bereikbaar is. We vermijden deze eerste- versus tweedelijnsdiscussies dan ook op gezellige vrijdagavonden.

Gelukkig doet onze relatie het ook goed op WhatsApp en het thuisfront antwoordt me met zijn favoriete slagzin It’s all in the mind.  Ik vind dat geen prettige zin in de dode-kikker-situatie waarin ik me nu bevind.

Na enkele dagen drijft de kikker nog steeds op zijn ‘dooie’ gemak in het mandje. Ik onderneem nog een moedige poging richting filtermandje. Dat moment gaat mijn diensttelefoon. Het is een van de zeldzame momenten dat ik blij ben dat die afgaat.

De volgende dag, vrij na dienst. De kikker heeft geduldig op me gewacht en is nog niet in staat van ontbinding.  Ik ben er bijna klaar voor, eerst een rondje rennen. Het sporten geeft me positieve energie en het gevoel dat ik alles aankan.

Dit is hét moment dat ik naar de kikker kan. Een recente leiderschapsdag leerde me bovendien dat als je in jezelf gelooft en driemaal scandeert ‘ik kan het’, dat je het dan ook kunt. Vol adrenaline besluit ik om dit in de praktijk te brengen. De buurman kijkt raar op als ik marcherend en scanderend door de tuin naar het filtermandje loop.

‘De buurman kijkt raar op als ik marcherend en scanderend door de tuin loop’

Vervolgens ga ik bijna chirurgisch te werk. Ik trek mijn fietsmouwtjes over mijn armen tot halverwege mijn handpalm, want er mag geen blote huid zichtbaar zijn. Op steriele wijze trek ik mijn dikste skihandschoenen aan. Zo kom ik niet in aanraking met de consistentie van dode kikkerhuid. Kind kan de was doen. Klus geklaard, kikker te ruste in het bos gegooid.

Dit was een voldoening gevende vrije dag.  Nu enkel nog een vergadering voorbereiden, kinderen naar training brengen en straks inloggen voor een teamsmeeting. Aan dat laatste moet nog gewerkt worden, want ook digitaal vergaderen is werken en dat moet je te allen tijde beperken op je vrije dag. Dat geldt niet alleen voor mij, maar ook voor mijn collega’s die op hun vrije dag vaker moeten terugkomen voor een vergadering.

Niet doen! Ga liever kikkers vangen.

Delen