Handen wassen
Hoeveel artikelen heb ik in de afgelopen ruim dertig jaar voor medische en verpleegkundige tijdschriften geschreven over de routine van handen wassen in de zorg? Ik ben de tel kwijt. Maar drie dingen zijn me wel heel erg bijgebleven. Het eerste is dat werkelijk alle maatregelen die je maar kunt bedenken om te bewerkstelligen dat zorgprofessionals zich houden aan de vijf momenten van handhygiëne die de World Health Organization heeft gedefinieerd, al lang zijn bedacht. Het tweede is dat ze allemaal een poosje werken en dan weer vergeten worden.
Het derde is dat de medewerkers hygiëne en infectiepreventie die ik voor die artikelen interviewde steevast met dezelfde boodschap kwamen: “We zijn eigenlijk bijna blij als zich weer eens een of andere uitbraak voordoet op een afdeling, want dan heeft het onderwerp tenminste weer een poosje ieders aandacht.” Medewerkers hygiëne en infectiepreventie voelen zich in ziekenhuizen en verpleeghuizen soms die vervelende ambtenaar op wie niemand zit te wachten omdat hij altijd vertelt dat mensen dingen niet goed doen. Bij een uitbraak voelen ze zich wel gewaardeerd als de essentiële professionals die ze voor de zorg zijn.
Geen enkele medewerker hygiëne en infectiepreventie zal hardop zeggen blij te zijn met corona. Wel zullen ze zonder uitzondering blij zijn met de hernieuwde aandacht die het onderwerp geeft voor het belang van het handen wassen. Dr Earnest A. Hooton zei in 1953: “Man is not yet succesful in his fight aganst micro-organisms, to any great extent.” Op macroniveau is zijn standpunt inmiddels achterhaald. Op microniveau is het er nog steeds een voor op een tegeltje.
