hellend vlak

Een verpleegkundige neemt deel aan een cursus thuisbeademing. Mits goed ondersteund door iemand die daartoe bekwaam en bevoegd is, is thuisbeademing van enorme meerwaarde voor de patiënt. Die kan hiervoor in zijn vertouwde omgeving blijven en wordt dus niet méér met het zorgcircuit geconfronteerd dan nodig is.

Maar wat ziet de verpleegkundige tot haar verbazing gebeuren? Ze ziet de klas volstromen met ADL-ondersteuners. Mensen dus die thuishulp verlenen: ramen lappen, stofzuigen. De vraag of zij over voldoende anatomische kennis beschikken om thuisbeademing – ook na een training – op verantwoorde wijze mogelijk te maken, lijkt voor de cursusaanbieder van ondergeschikt belang aan het feit dat ze een cursus kan aanbieden die tegemoet komt aan de groeiende behoefte aan thuisbeademing.

Kortom: de verpleegkundige neemt de moeite om deze cursus te doorlopen, niet alleen omdat ze haar herregistratie wil veilig stellen, maar ook omdat ze verantwoorde zorg wil bieden. En ze treft daarbij cursusgenoten die het gewend zijn hulp te verlenen en van wie de werkgever dus blijkbaar aanneemt dat zij deze potentieel risicovolle zorg er wel even bij kunnen doen.

Haar conclusie: aanscherping van de toelatingseisen voor deelname aan deze scholing is beslist aan de orde. Ik kan het alleen maar met haar eens zijn. Hulp is geen zorg. Laat die twee alsjeblieft heel helder van elkaar gescheiden blijven.