Het mocht wat kosten

De vraag wat een mensenleven mag kosten, staat ineens weer pontificaal in het centrum van de belangstelling door de publicatie vorige week van het rapport COVID goes cuckoo van Gupta strategistst. Normaal ligt de grens daarvan in termen van de QALY op 80.000 euro, maar met de coronacrisis kan dat tot een factor drie hoger uitkomen. Bovendien heeft de reguliere zorg enorme schade opgelopen. En de ellende is nog lang niet voorbij want nu de lockdown-maatregelen worden versoepeld, moeten we rekening houden met een tweede piek.

Hebben we dan alles fout gedaan? Nee, die vraag is irrelevant, want om Marcel Daniels te citeren: fout gegaan is nog niet fout gedaan. Met een beschuldigende vinger wijzen is zinloos, want zoals Bert Wagendorp afgelopen vrijdag in zijn Volkskrant-column schreef: “Gupta weet nu dingen die de overheid eind februari nog niet wist.” En zelfs nu nog weten we niet wat de beste strategie is om het virus het hoofd te bieden.

Zelfs nu nog weten we niet wat de beste strategie is om het virus het hoofd te bieden

Het rapport op zich is geen zoektocht naar schuldigen, maar het interview erover in Skipr Met Daan Livestro is helaas toch niet helemaal vrij van een beschuldigende toon. Bovendien wijst het rapport nog niet de weg naar hoe het anders moet. Het stelt – terecht overigens – dat we harde keuzes niet moeten schuwen. Centrale capaciteitsplanning bijvoorbeeld, gespecialiseerde COVID-locaties, of strengere triage van patiënten. Maar een analyse van de impact van deze opties op de effectiviteit en werkzaamheid van COVID- en reguliere zorg vinden we pas in een vervolgrapport. Misschien was het sterker geweest om die publicaties te combineren.

Tot die tijd mogen we allemaal vast nadenken over de vraag: het mocht wat kosten, maar mag dat nog een keer?

Delen