Het ritme van…
Daar zit ik dan ’s morgens vroeg op het voeteneind bij één van de gasten. De verpleging had me geroepen. Pijn op de borst en het wil niet zakken. “Ze heeft 2x nitro-spray gebruikt zonder resultaat.” Vlug schieten de opties door mijn hoofd. Wat kun je doen op de Zonnebloemboot? We hebben een behoorlijke noodvoorraad aan boord, maar weinig diagnostische mogelijkheden. De basale zaken zoals bloeddruk meten, pols, temp en ook nog saturatie meten had de verpleging al gedaan. Dit leverde geen afwijkingen op. Gewoon een huisartsensituatie. Een patiënt van over de 80 met een belaste cardiale voorgeschiedenis: pacemaker en een litteken over het borstbeen van een hartoperatie met AP-klachten. Geen ECG-mogelijkheid aan boord. Wat dan? Morfine ? De wal opzoeken en een ambulance bestellen? Nu meteen, of bij de volgende haven? Mevrouw is zeer helder en geeft aan niet naar een ziekenhuis te willen…
Op dat moment schuiven juist de molens van Kinderdijk langs het raam. Daar heb ik ooit mijn huisartsenopleiding genoten. Toeval? Wel merkwaardig, een nostalgisch moment.
Ik onderzoek haar: geen paniek, geen transpiratie, geen cyanose, geen crepitaties, wel wat oedeem. Ik heb even tijd om na te denken. Samen zien we de molens verdwijnen. Tussendoor hebben we het over koetjes en kalfjes. En die koeien zien we ook weer langs het raam voorbij schieten in de uiterwaarden.
Intussen begint het leven aan boord op gang te komen. De verzorging van de bewoners is in volle gang. De ochtenden aan boord staan in het teken van verzorging en allerlei huishoudelijke klussen, bekroond door een riant ontbijt in het restaurant met uitzicht op de fraaie oevers van onze grote rivieren. Voor onze gasten is dit echt genieten, en natuurlijk ook het varen zelf.
Vroeg in de middag komen we dan in onze volgende bestemming aan na ook al weer een vorstelijke lunch. Dan begint vanaf 14 uur het passagieren in de nieuwe ligplaats: mooie havenplaatsjes, zoals Gorinchem en Wijk bij Duurstede. In groepjes of duo’s gaan de mensen dan de stad in. Stadswandeling of terrasje pikken, wat men maar wil.
De avond begint met een heerlijk diner en daarna is het ontspanning in de salon. Vanavond de Limburgse avond met een revue gebracht door alle vrijwilligers. (Ik verzeker u: er is zeer veel ervaring op dit gebied aan boord).
Tussendoor doen de vrijwilligers, die niet in de verzorging zitten allerlei klussen: in het restaurant, in de keuken, de receptie, schoonmaakwerkzaamheden, brandwacht lopen, allerlei regelzaken oplossen.
Gecoördineerd door enkele professionals en een zeer ervaren vrijwilligers-staf loopt dat allemaal op rolletjes. De enthousiaste, positieve en creatieve sfeer, die over de boot hangt doet weldadig aan. Zo’n week vliegt voorbij.
…U wilt misschien weten hoe het met de mevrouw met de AP-klachten verder is verlopen…? Ik heb haar nog eens nitro laten sprayen en ik zag dat er geen nevelwolkje uit haar mond kwam. De spray was kennelijk leeg. Mevrouw had nog een nieuwe nitrolinguaal-spray in haar tas zitten en die hebben we meteen gebruikt. Nu wèl het verlossende nevelwolkje! Ik heb de verpleging gezegd, dat ze de andere mensen konden gaan helpen. Zelf ben ik een kwartier op het voeteneind blijven zitten met de koetjes en de kalfjes, totdat de nitro duidelijk begon te werken.
’s Avonds zie ik haar weer tijdens de Limburgse avond en ze zingt volop de levensles mee van onze Limburgse troubadour Jef Diederen mee:
‘Geneet van ’t laeve,
Zolang este kins.
Maak sjpas en plezeer.
Doe laefs toch mèr ins…’
Nergens meer last van en helemaal happy !
7 reacties
heel mooi geschreven !
margriet goffin
23 november 2015 / 11:04Prachtig Harry, moet je toch een fijn gevoel geven.
hanny boonstra
23 november 2015 / 11:50Was weer even op de boot terug. Mooi!
Marja keldermann
23 november 2015 / 12:54Fantastisch verhaal.
Eind goed al goed.
Adrie
23 november 2015 / 16:45Mooi te lezen.
Dat deze prachtige ervaringen uit ons eerste gesprek met Joop van den Ende en de KRO in februari 1983 zouden voortvloeien, hebben we destijds wel gehoopt, maar toen nog niet verwacht. Eén jaar na dat gesprek had de Zonnebloem via de 1-2-3 Actie 33 miljoen gulden op haar rekening staan. Weer een jaar later op 9 februari 1985 heeft Koningin Beatrix het Zonnebloemschip gedoopt en tewatergelaten. In juli daarna vond de eerste reis plaats. Als ik in de jaren daarna het schip bezocht, was ik altijd dankbaar en geïnspireerd door de geweldige inzet van de vrijwilligers en de dankbaarheid en het plezier van de gasten!
Henk van der Vegt
Henk van der Vegt
23 november 2015 / 17:33Wat een herkennend verhaal. Ook ik heb er eens de arts bij moeten roepen en ook dit is gelukkig goed afgelopen. Als je dit verhaal leest waan je je weer even op de boot waar ik al 21 keer op mee geweest ben als verzorgende. Elke keer weer een feest.
Nelly van Roosmalen
23 november 2015 / 18:08Ik vindt het geweldig de vaarvakanties. Ik heb bewondering voor alle medewerkers. Zo goede zorgen om het ons gasten het naar de zin te maken. Petje af. Zou elk jaar wel mee willen gaan. Maar ja dat kan nu eenmaal niet.
Gonnie van Ulden
23 november 2015 / 19:02