Mijn mopperkont

Haar middagje sight-seeing was letterlijk in het water gevallen. Het regende behoorlijk. Maar wat vervelender voor haar was: haar begeleidster kreeg de rolstoel vanaf de havenkade niet over de slipperige hoogwaterdrempel geduwd, die Wijk bij Duurstede behoedt voor natte voeten. In no time was ze dus weer terug aan boord.

Mopperend had ik haar aangetroffen op het overkapte deel van het zonnedek, waar ze een sigaretje stond te roken. Haar gebruikelijke strategie: Als er iets niet goed ging trok ze zich al mopperend met een sigaretje terug op het gangboord of op het overkapte deel van het zonnedek. ‘Het was helemaal fout geregeld’, vertrouwde ze me toe. Er moest een sterke man achter haar rolstoel gepland worden.

Je snapt het al. In Nijmegen was ik de gelukkige. Samen zijn we (via de Grotestraat!) de stad ingetrokken en bezochten we de ene winkel na de andere. Haar stemming ging met sprongen vooruit. Ze genoot zichtbaar van de prachtige winkelpromenade. Ze deed wat kleine inkopen en trakteerde me in de Marikenstraat, de ‘koop-goot’ van Nijmegen, op een suikerwafel met warme chocolademelk. Vlak voor het tijdstip van terugkeer aan boord ontdekte ze op de Grote Markt een viskraam. Resoluut dirigeerde ze mij de markt over en bestelde ze zich, ondanks mijn voorzichtige hint dat er ons nog een galadiner te wachten stond, een kleine portie kibbeling.  Ze had al zo lang zin in kibbeling gehad. Aan de vriendelijke visverkoopster vroeg ze er een extra vorkje bij en al samen prikkend daalden we voorzichtig de Grotestraat weer af naar de ‘Zonnebloem’.

’s Avonds bij het kapiteinsdiner liet ze me trots haar nieuwe aanwinst zien, een collier dat we die middag samen hadden uitgekozen passend bij haar mooie jurk. Toevallig zaten we aan dezelfde tafel en genoten we met alle gasten van het lekkere viergangendiner. De keuken had goed zijn best gedaan en al de vrijwillige obers brachten het heerlijke eten met zwier op de feestelijk gedekte tafels. Het diner werd bekroond met een ‘Grand dessert de Zonnebloem’. Na het dimmen van de lichten werd dit grand dessert onder klaterend applaus al vuurspuwend in kolonne het hele restaurant door gedragen.

Tijdens het kapiteinsdiner werd ook een aantal vrijwilligers gehuldigd. Een avond eerder  was er al een aantal mensen geëerd, die 5 maal aan een Zonnebloemreis hadden deelgenomen. Maar deze avond werden de ‘veteranen’ in het zonnetje gezet, enkelen vanwege 13 keer meegaan  met een Zonnebloemvakantie, één 25 keer en zelfs éénmaal 50 keer! Over trouwe dienst gesproken… Vrijwillig!

En dan is de bootreis al weer voorbij. De week is omgevlogen. Om 5 uur werden de motoren aangezet en na 3 uurtjes zagen we Arnhem wakker worden in het prille ochtendlicht. Na het ontbijt werden de gasten verzameld in de salon. Volgens een strak gepland schema werd telkens rustig afscheid genomen van weer een groepje gasten, die vervolgens met hun busje huiswaarts keerden. Hier en daar werden traantjes weggepinkt bij het afscheid. Ik kreeg een dikke knuffel van mijn mopperkont, toen het haar beurt was om te vertrekken. Helemaal blij. Vanaf het bovendek heb ik haar uitgezwaaid.

In de bus terug naar Limburg vielen veel vrijwilligers in slaap. Moe maar voldaan, heet dat dan. Het is goed geweest. 6 dagen leken wel 6 weken. Zo intensief, maar o zo mooi.

Fijn dat je deze week met ons hebt mee gevaren.