-
Volg ons ook via facebook
-
Laatste blogs
- Ignace Schretlen: De magie van stikstof
- Frank van Wijck: Afvinklijstje
- Frank van Wijck: Kracht en zwakte
- Mariska Koster: Primum non nocere
- Erik van Dam: Aanpak schijnzelfstandigheid? De lange baan wordt al weer ingezeept!
- Frank van Wijck: Eindeloos
Tip de redactie
Heeft u een onderwerp dat wij in Arts en Auto kunnen opnemen? Of wilt u bijvoorbeeld bij ons bloggen? Neem dan contact met ons op!
Mijn mopperkont
Net gepensioneerd specialist Ouderengeneeskunde Harry Wauters (66) uit Geleen gaat al tien jaar als arts mee op reizen van de Zonnebloem. In dit blog leest u over de bootreis die hij maakt naar Antwerpen. Lees alle artikelen van Harry Wauters
Haar middagje sight-seeing was letterlijk in het water gevallen. Het regende behoorlijk. Maar wat vervelender voor haar was: haar begeleidster kreeg de rolstoel vanaf de havenkade niet over de slipperige hoogwaterdrempel geduwd, die Wijk bij Duurstede behoedt voor natte voeten. In no time was ze dus weer terug aan boord.
Mopperend had ik haar aangetroffen op het overkapte deel van het zonnedek, waar ze een sigaretje stond te roken. Haar gebruikelijke strategie: Als er iets niet goed ging trok ze zich al mopperend met een sigaretje terug op het gangboord of op het overkapte deel van het zonnedek. ‘Het was helemaal fout geregeld’, vertrouwde ze me toe. Er moest een sterke man achter haar rolstoel gepland worden.
Je snapt het al. In Nijmegen was ik de gelukkige. Samen zijn we (via de Grotestraat!) de stad ingetrokken en bezochten we de ene winkel na de andere. Haar stemming ging met sprongen vooruit. Ze genoot zichtbaar van de prachtige winkelpromenade. Ze deed wat kleine inkopen en trakteerde me in de Marikenstraat, de ‘koop-goot’ van Nijmegen, op een suikerwafel met warme chocolademelk. Vlak voor het tijdstip van terugkeer aan boord ontdekte ze op de Grote Markt een viskraam. Resoluut dirigeerde ze mij de markt over en bestelde ze zich, ondanks mijn voorzichtige hint dat er ons nog een galadiner te wachten stond, een kleine portie kibbeling. Ze had al zo lang zin in kibbeling gehad. Aan de vriendelijke visverkoopster vroeg ze er een extra vorkje bij en al samen prikkend daalden we voorzichtig de Grotestraat weer af naar de ‘Zonnebloem’.
Tijdens het kapiteinsdiner werd ook een aantal vrijwilligers gehuldigd. Een avond eerder was er al een aantal mensen geëerd, die 5 maal aan een Zonnebloemreis hadden deelgenomen. Maar deze avond werden de ‘veteranen’ in het zonnetje gezet, enkelen vanwege 13 keer meegaan met een Zonnebloemvakantie, één 25 keer en zelfs éénmaal 50 keer! Over trouwe dienst gesproken… Vrijwillig!
Fijn dat je deze week met ons hebt mee gevaren.
Delen:
Gerelateerde artikelen: