Het verkeerde bed

Mantelzorgers voor mensen met dementie hebben het moeilijk, stellen ze zelf in het gisteren verschenen onderzoek van Nivel en Alzheimer Nederland. Ze komen te weinig aan zichzelf toe, ze voelen zich onder druk staan en ze zijn voortdurend bezig voor de ander te zorgen.

Geen nieuws natuurlijk, maar het is wel goed dat we weer eens nadrukkelijk met de neus op de feiten worden gedrukt. Het gebeurt nog veel te vaak dat de mantelzorger het ‘ineens’ niet meer aankan. Dan moeten hals over kop oplossingen worden bedacht en moet de zieke partner bijvoorbeeld worden opgenomen in een verpleeghuis of een hospice, of zelfs in een ziekenhuis als in die andere twee zo snel geen plaats is. De mantelzorger blijft dan met een schuldgevoel achter.

Belandt de zieke partner in het ziekenhuis, dan spreken we van ‘verkeerde bed problematiek’. Zo’n patiënt hoort niet in een ziekenhuisbed, want hij heeft geen medische behandeling nodig. De discussie over deze problematiek werd begin jaren negentig ook al gevoerd. Maar het verkeerde bed is niet een bed in het ziekenhuis. Ook niet in het verpleeghuis of de hospice. Het verkeerde bed is een samenleving die niet voorkomt dat mantelzorgers overbelast raken.