Idee CVZ is no cure

Zo op het oog lijkt het een prachtig idee van het College voor Zorgverzekeringen: als een patiënt geen baat heeft bij een geneesmiddel, dan betaalt niet de zorgverzekeraar maar de fabrikant de prijs voor de toepassing ervan. Klinkt logisch zou je zeggen. Als je een broodrooster koopt dat niet werkt, ga je er ook mee terug naar de winkel. En dan stuurt de winkel het terug naar de fabrikant met de boodschap: graag ruilen voor een dat wel werkt.

Toch gaat het niet werken. Geef om te beginnen voor geneesmiddelen maar eens een goede definitie van ‘baat/geen baat’. Als een oncoloog als laatste redmiddel voor een kankerpatiënt een kostbaar medicijn inzet met de boodschap “dit is het enige dat u mogelijk nog zou kunnen helpen” is die beslissing dan de verantwoordelijkheid van de fabrikant? Misschien helpt het middel bij de ene patiënt wel, maar gaat een tweede alsnog snel dood omdat een of meerdere organen de aanslag van de kanker op het gestel niet meer aankunnen en het begeven. Mij dunkt dat de fabrikant dan een goede kans van slagen heeft als hij het ‘no cure, no pay’-principe van het CVZ niet accepteert en naar de rechter stapt.

Toon ten tweede maar eens aan als een geneesmiddel niet werkt, of dit aan de beperkingen van het middel zelf ligt of aan de lichamelijke verzwakking waaraan de patiënt lijdt als gevolg van zijn ziekte. En ten derde: hoe ga je om met interactie met andere geneesmiddelen die de patiënt ook gebruikt? Als een geneesmiddel niet werkt omdat een ander geneesmiddel de werkzame stof afbreekt, bij welke van de twee fabrikanten leg je de rekening dan?

Delen