Iedereen vrijwilliger

Opvallend: bijna de helft van de ondervraagden in een onderzoek van De Nationale DenkTank geeft aan anderen ‘waarschijnlijk wel’ te willen helpen. En 14 procent acht het zelfs ‘zeer waarschijnlijk’ dit te zullen doen op het moment dat het nodig is. Toch lees ik de uitslag van dit onderzoek (op zorgvisie.nl) onder de kop: ‘Kwart Nederlanders heeft weinig zin in participatie’. Cijfermatig correct, maar waarom deze negatieve insteek bij zulk positief nieuws?

Afgelopen vrijdag gaf ik in opdracht van QHC en IXO les aan secretaresses rvan aden van bestuur van zorginstellingen over de gevolgen van het overheidsbeleid voor hun organisaties. Ze werkten allen in de langdurige zorg. Enkelen waren actief als mantelzorger en meerdere van de deelnemers deden vrijwilligerswerk of hadden dit gedaan: helpen op school, luizenmoeder zijn, de kantine van de sportclub van de kinderen beheren, secretaris zijn van de oudervereniging. Ze vonden het allemaal normaal dat je zulke dingen doet. Een van hen vond het zelfs zó normaal dat ze zei: ‘Dat is toch geen vrijwilligerswerk, dat doé je toch gewoon.” Zo ver zijn we als samenleving helaas nog niet. Maar we hebben dus al meer voor elkaar en voor anderen over dan we ons soms zelf realiseren.

“In Lelystad doet 49 procent van de volwassenen vrijwilligerswerk”, zei wethouder Wmo en maatschappelijke dienstverlening Meta Jacobs eerder deze maand tegen me. Ik vond dat toen een opvallend hoog percentage, maar na het onderzoek van De Nationale DenkTank stel ik mijn mening bij. De participatiesamenleving is wellicht veel dichterbij dan we onszelf realiseren. De beleidsvisie van VWS voor de langdurige zorg komt beslist niet uit de lucht vallen.