Intimidatie

Ik ben bang voor de tandarts. Het is dat ik verstandig ben en mijn angst niet op onze kinderen wil overbrengen, maar het liefst ging ik nooit. Waar die angst vandaan komt weet ik niet, want ik heb nooit iets vervelends meegemaakt bij een tandarts aangezien ik gezegend ben met een redelijk goed gebit. Niet eens een beugel gehad en een zenuwbehandeling ken ik alleen uit de gruwelverhalen van anderen.

En toch ben ik bang voor mijn alleraardigste tandarts en haar maatje de mondhygiënist. De laatste maakt mijn gebit jaarlijks een keer extra schoon. Dat gebeurt op mijn uitdrukkelijk verzoek op de ouderwetse manier; met de hand. Dat enge mechanische ding verdraag ik namelijk niet. Ik vind het pijnlijk en het geluid jaagt me angst aan. Dus hebben we een afspraak: altijd het ouderwetse handhaakje. Geen vuiltje aan de lucht.

Tot ik jaren geleden geconfronteerd werd met een invalmondhygiënist, die voor ik het wist voortvarend met het nieuwerwetse apparaat aan de slag ging. Door opvlammende angst gedreven, riep ik geagiteerd: “Als u niet onmiddellijk met dat ding uit mijn buurt gaat, loop ik weg en kom ik nooit meer terug!” Waarop zij tegen me zei dat zij mijn toon nogal intimiderend vond. Daar kon ik me helemaal niets bij voorstellen aangezien ik juist bang was voor haar, maar ik maakte wel direct excuses. Het was uiteraard niet mijn bedoeling te intimideren.

Ik moest aan het voorval denken toen ik de uitkomsten zag van het VvAA onderzoek naar intimidatie van zorgprofessionals. Daaruit blijkt onder meer dat de perceptie van professionals en patiënten, als het om intimidatie gaat, nogal van elkaar verschilt. Ineens bedacht ik me dat het wellicht vaak zo is dat intimidatie een gevolg is van angst of onzekerheid bij de patiënt. Niet goed te praten, maar misschien wel een beetje te begrijpen. Neemt niet weg dat we intimidatie – in welke vorm dan ook – nooit moeten accepteren en daarom draag ik de campagne Handen af van onze hulpverleners een warm hart toe.