Keiharde businesscase

Over de transitie in de langdurige zorg kun je moeilijk doen, of je kunt er praktijkgericht mee aan de slag gaan. Wie zegt dat een oudere die niet meer de deur uitkomt geen scootmobiel nodig heeft maar een buurman die zo iemand mee uit winkelen neemt, kiest duidelijk voor het laatste. Willem Draaisma, initiatiefnemer van Participe, is zo iemand. En niet alleen als het om de zorg voor ouderen gaat trouwens. “Sorry zorgboerderijen”, zei hij in het interview dat ik voor In voor zorg! met hem had, “maar we willen er juist voor zorgen dat minder kinderen en jongeren hierop moeten terugvallen.”

De route die Participe kiest, is de verbinding leggen tussen zorg en welzijn. En Draaisma schrikt er niet voor terug om te benadrukken dat deze weg geen vrijblijvend verhaal is, maar een keiharde businesscase. “Onze benchmark laat zien dat we in indicaties gemiddeld zijn, maar dat we in verstrekkingen tot 10 procent lager zitten”, stelt hij. Niet door mensen in de kou te laten staan, maar door antwoord te geven op hun vraag.

In een blog op Skipr legt Otto Reuchlin van Peer Administratie in heel begrijpelijke termen uit waarom het noodzakelijk is de zorgkosten terug te dringen. Hij denkt alleen dat het niet gaat lukken. “Het realistische scenario is dat de zorg blijft anspecken tot de zaak uiteenbarst”, schrijft hij. “Dat is wat een verwende, vetzuchtige samenleving zichzelf aandoet.”

Heeft hij gelijk? Als we iedere discussie over vernieuwing blijven dwarsbomen met dooddoeners als “Het kan toch niet zo zijn dat…” en “In een beschaafd land zou het niet mogelijk moeten zijn…” zeker. Als we meer gaan denken in termen van businesscases niet. We hebben een keuze.