Ketenzorg

Het grote zorgnieuws van gisteren was het spoeddebat over de al drie jaar in ketenen levende zwakbegaafde jongen Brandon. De zorg is soms weinig menslievend en daaraan verandert in de loop der jaren weinig. Ter herinnering: die foto van Jolanda Venema die u zich vast nog wel herinnert, is alweer van 23 jaar geleden.

Een goede tweede was het bericht over de prijs die jaarlijks betaald moet worden voor het voorschrijven en dragen van therapeutisch elastische kousen: twintig miljoen euro. Ik kwam het tegen in de meeste digitale media over de zorg, en ook uitgebreid op Twitter. Opmerkelijk veel aandacht vind ik, want het is echt geen nieuws. Evenmin is het een verrassing dat het standaard voorschrijven van steunkousen gedurende twee jaar (de huidige praktijk) weinig effectief is. Het ene trombosebeen geneest nu eenmaal sneller dan het andere, dus is voorschrijven op maat een betere beleidsregel.

Toch kan het geen kwaad dat arts-epidemioloog Arina ten Cate-Hoek (Maastricht UMC) het onderwerp weer eens op de kaart zet. Haar pleidooi om zo snel mogelijk te komen tot een individueel voorschrift over de duur van het dragen van de kousen verdient beslist navolging. Zoals Brandon letterlijk in ketenen zit, zit heel veel zorg geketend in beleidsregels die de aandacht afleiden van de individuele zorgvraag. Trombose = twee jaar steunkousen is zo’n beleidsregel. Kijk liever naar de vraag of dat trombosebeen geneest.