Klagen is makkelijk

Bart Meijman, voorzitter van Huisartsenkring Amsterdam, laat zich in Het Parool kritisch uit over de wildgroei aan poli’s die ziekenhuizen opzetten. Poli’s in het leven roepen kan door de DBC-structuur voor ziekenhuizen lucratieve business zijn. Het kan patiënten naar het ziekenhuis trekken die prima in de eerste lijn geholpen zouden kunnen worden. Als voorbeelden noemt Meijman de snotterpoli (van het Slotervaartziekenhuis), de osteoporosepoli en de diabetespoli. Gebruikmaken van deze mogelijkheden leidt tot hogere behandelkosten en tot medicalisering, stelt hij.

Meijman heeft gelijk, bij zulke poli’s is vaak sprake van het creëren van een behoefte, omdat het financieel aantrekkelijk is om dit te doen. Daar wordt de patiënt niet beter van en het is goed dat hij waarschuwt voor dit feit.

Maar hier staat wel wat tegenover: de huisartsen hoeven niet lijdzaam toe te zien hoe de ziekenhuizen hen klandizie afpakken. Als het Slotervaartziekenhuis zo slim is om promotiemateriaal rond te strooien over die snotterpoli, kunnen de huisartsen ook zo slim zijn om hún meerwaarde te communiceren naar hun klanten.

Ook huisartsen kunnen promotiemateriaal gebruiken, om duidelijk te maken waarom zij als generalisten in staat zijn om 95 procent van de klachten zelf op te lossen, zonder dat de patiënt naar de tweede lijn toe hoeft. Hierbij hebben huisartsen het voordeel hun klanten al goed te kennen omdat ze een jarenlange relatie met hen hebben. Zo’n vaste relatie hebben patiënten met het ziekenhuis liever niet.