Klagen over de verkeerde partij
Bestuurder Melvin Samsom van het UMC St Radboud beklaagt zich in Skipr over het feit dat de zorgverzekeraars het in de onderhandelingen over de zorginkoop te veel hebben over geld en te weinig oog hebben voor de kwaliteit. Eerlijk gezegd kan ik daarin niet heel erg diep gevoeld met hem meeleven. Ik durf de gok aan dat op de kwaliteit van het werk dat in Samsons ziekenhuis wordt geleverd niet zo veel af te dingen valt. En de zorgverzekeraars hebben nu eenmaal de nadrukkelijke rol toebedeeld gekregen een actieve bijdrage te leveren aan de kostenbeheersing in de zorg. Dan gaat het in contracteringsgesprekken al snel over de centen.
Natuurlijk begrijp ik Samsoms dilemma. Het academisch centrum waarvan hij bestuurder is, kan zich kwalitatief onderscheiden in laag-volume/hoog-risico-ingrepen en wetenschappelijk onderzoek, maar kan tegelijkertijd ook de omzet van hoog-volume/laag-risicozorg heel goed gebruiken. Maar als de zorgverzekeraar ziet dat hij die hoog-volume/laag-risicozorg in een ander ziekenhuis of in een ZBC goedkoper kan inkopen, dan is het logisch dat hij dit aspect in de onderhandelingen nadrukkelijk onder de aandacht brengt. Want zoals een zorgverzekeraar mij recent voorhield, bestaat er nu eenmaal niet zoiets als een academische liesbreuk.
Ik ben dus bang dat Samsom zijn pijlen op de verkeerde partij richt. De zorgverzekeraars kunnen weinig anders doen dan de taak die hen is toebedeeld zo goed mogelijk uitvoeren. Het is de minister die het beleid bepaalt. Als Samson een ander bekostigingsmodel voor de academische centra voorstaat – en daarin kan ik hem geen ongelijk geven – moet hij bij haar zijn.
