Klimaatverandering

“Het is onvermijdelijk dat het ook een keer mis gaat, dat reizigers die helpen klappen krijgen. Maar wij vinden dat je dat risico moet lopen, zegt een onderzoeker.” Deze zin las ik gisteren in een bericht van RTL Nieuws over het gegeven dat treinreizigers kunnen helpen om het openbaar vervoer veiliger te maken.

Vergelijk dat eens met deze quote van Ronnie van Diemen, inspecteur-generaal bij de Inspectie voor de Gezondheidszorg: “Wij willen stimuleren dat bestuurders en zorgverleners elkaar goed bij de les houden als iemand dreigt te gaan disfunctioneren. Dat er bijvoorbeeld iets gebeurt als iemand naar alcohol ruikt.”

Natuurlijk, er zijn verschillen. Zorgverleners zijn elkaars collega’s en hebben dus een band met elkaar, in tegenstelling tot de passagier in een trein en de conducteur die agressie van een andere passagier ondervindt. En bij de oproep van Van Diemen gaat het niet om agressie, maar om disfunctioneren. Toch ligt één belangrijke overeenkomst voor de hand, namelijk dat zowel de beoogde helper in het openbaar vervoer als de beoogde aanspreker in de zorg bij de vraag om actie zullen zeggen: ‘Ik kijk wel uit’. De passagier kan dit zeggen omdat hij geen klappen wil oplopen van die agressieve medepassagier. En de zorgverlener kan het zeggen omdat ook hij bang is voor de gevolgen.

Toch zegt Van Diemen dus dat zorgverleners elkaar moeten kunnen aanspreken. “Er moet een klimaat heersen waarin dat bespreekbaar is”, zegt ze. Gelijk heeft ze, laat daarover geen misverstand bestaan. Maar we weten allemaal hoe moeilijk het is om in de discussie over klimaatverandering tot concrete afspraken te komen waaraan alle partijen zich houden.

Delen