Kruispunt

Mag een zorgverzekeraar al in juli bepalen dat verzekerden niet naar een gecontracteerde zorgaanbieder mogen gaan? Ja dat mag, liet de Nederlandse Zorgautoriteit via Twitter weten. Het zal weinigen die op dit medium actief zijn, zijn ontgaan dat het hierbij gaat om zorgverzekeraar VGZ, die huisartsen verzoekt om patiënten liever naar een ander ziekenhuis te verwijzen dan het Ikazia, omdat dit naar verwachting meer zorg gaat leveren dan is afgesproken.

Het gevolg: hevige verontwaardiging op social media, die in de kern neerkomt op: hoe durft VGZ. Toch kan de vraag hoe terecht die verontwaardiging is niet worden beantwoord zonder naar het bredere perspectief te kijken. In dit bredere perspectief spelen diverse vragen een rol. Bijvoorbeeld: willen we dat een ziekenhuis omvalt? Nee? Denk hieraan als u de vraag stelt of verzekerden niet al in december 2018 – breder dan op de website van de zorgverzekeraar – hadden moeten worden geïnformeerd over het productieplafond bij Ikazia. Of: willen we dat de zorgpremie fors omhoog gaat? Nee? Stel uzelf dan eens de vraag of de zorgverzekeraar bij ieder ziekenhuis zorg moet inkopen overeenkomstig de zorgvraag die daar binnenstroomt. En deze: willen we vrije artsenkeuze ten koste van alles voorop stellen? Ja? Accepteer dan dat van de juiste zorg op de juiste plek nooit iets terechtkomt en dat de zorgkosten dus nog jarenlang een ononderbroken opwaartse lijn zullen blijven vertonen.

Het zijn slechts enkele van de vele mogelijke vragen bij de casus Ikazia/VGZ, maar de kern is dat die casus ons op een kruispunt in onze zorg brengt. Trekken we de portemonnee voor de tolweg om snel een einde te maken aan de discussie, of kiezen we de andere route, naar een ook op de langere termijn betaalbaar zorgstelsel?

Delen