Lange adem

Zorgprofessionals weten al jaren dat ze mensen met gezondheidsproblemen behandelen waarvan de oorzaken en oplossingen buiten het medisch domein liggen. Toch heeft het lang geduurd voordat een brede coalitie van prominenten onder aanvoering van artsenorganisatie KNMG de stap heeft gezet tot een gezamenlijke opdracht aan het kabinet om een probleem dat onze samenleving zo evident en grootschalig beïnvloedt bij de wortel aan te pakken (Zorgprominenten aan kabinet: ‘Voorkom dat mensen ziek worden door armoede’).

Hun open brief aan het kabinet kan worden gezien als een vervolg op de oproep van Nederlandse Zorgautoriteit voorzitter Marian Kaljouw en gezondheidseconoom Jochen Mierau om collectieve gezondheidsdoelen wettelijk te verankeren. Die oproep leidde tot een Kamermeerderheid voor de motie Kuiken en Renkema om de mogelijkheid hiertoe te onderzoeken.

‘Betekent een gelijke kans op een zo gezond mogelijk leven ook dat mensen die kans gebruikmaken?’

Wat de opstellers van de open brief er nadrukkelijk aan toevoegen, is structurele verbetering van de bestaanszekerheid. Iedereen in Nederland moet een gelijke kans hebben op een zo gezond mogelijk leven, stellen ze. Maar betekent een gelijke kans op een zo gezond mogelijk leven ook dat mensen van die kans gebruikmaken? Recent onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau hiernaar stemt niet direct hoopvol.

Dat maakt het belang van het bieden van bestaanszekerheid niet minder groot. Maar een reactie vanuit het kabinet, dat eerst een breed onderzoek nodig is naar de concrete invulling van het begrip bestaanszekerheid en de rol van de overheid daarin, ligt wel een beetje voor de hand.