Langs elkaar heen werken

Gisteren ging mijn schoonmoeder – aansluitend aan haar ziekenhuisopname – voor revalidatie naar het verpleeghuis. Eindelijk dan toch. Het was helemaal niet de bedoeling dat ze na de plaatsing van haar nieuwe knieprothese zo lang in het ziekenhuis zou liggen, maar haar bloeddruk bleef de hele tijd maar zo laag. ‘Hoe zou dat toch komen?’ vroeg het behandelend team zich de hele tijd af, maar een antwoord bleef uit. Ogenschijnlijk leek er niets aan de hand dat die te lage bloeddruk kon verklaren.

Maandagavond schrok mijn vrouw ineens op uit haar stoel: ‘Ze gebruikt middelen tegen hoge bloeddruk’. Ik reageerde met: ‘Dat weten ze in het ziekenhuis toch ook wel’. En inderdaad, dat wisten ze ook. Toen mijn schoonmoeder werd opgenomen, werd een keurig lijstje gemaakt van de zes medicijnen die zij dagelijks gebruikt. Wat echter achterwege werd gelaten, was afstemming van dat lijstje met de behandeling en de daarmee gepaard gaande medicatie in het ziekenhuis.

Toen we het personeel op de afdeling eenmaal hadden herinnerd aan mijn schoonmoeders reguliere medicijninname, was het probleem snel opgelost. Inmiddels is haar bloeddruk weer op peil en is ze dus ontslagen. Wel wat laat dus. En zeker niet dankzij oplettendheid van de professionals die verantwoordelijk voor haar waren.