Lastigvallen

Afgelopen februari overleed de moeder van een kantoorgenoot. Hij treedt op als haar executeur testamentair. Eind vorige week kreeg hij een factuur van het bedrijf dat een antidecubitusmatras had verhuurd aan het verpleeghuis waarin zijn moeder woonde. De factuur was gericht aan zijn privéadres, maar wel ter attentie van zijn moeder. Bovendien was de verzenddatum 28 augustus en de uiterste betaaldatum 11 september. De brief is ‘kaal’ verzonden, dus zonder begeleidend briefje aan de nabestaanden in de zin van “Natuurlijk weten wij dat mevrouw X is overleden, maar wij sturen deze brief ter attentie van haar omdat wij niet over andere contactgegevens beschikken. Ons medeleven met haar overlijden en onze excuses dat we u langs deze weg moeten benaderen.”

Mijn kantoorgenoot belt de verhuurder van de matras en blijft uitermate beleefd, maar wil uiteraard wel weten waarom die factuur naar de familie ging in plaats van naar het verpleeghuis. Het antwoord is ontnuchterend simpel: omdat het verpleeghuis – dat financieel verantwoordelijk is voor de huur van de matras – ondanks herhaalde aanmaningen niet betaalde.

En dan ga je dus maar gewoon de nabestaanden lastigvallen, is de onuitgesproken achterliggende boodschap. De vraag hoe de verhuurder dan vervolgens aan de adresgegevens van mijn kantoorgenoot is gekomen, blijft onbeantwoord.

Hier zijn twee partijen fout, en de derde partij is de dupe.