Lastige vraag

Psychogeriatrische patiënten kunnen maar beter niet in het ziekenhuis worden opgenomen. Vaak sterven ze door de ziekenhuisopname, of verslechtert hun toestand zodanig dat ze na die opname blijvend intensieve zorg nodig hebben. Slechts minder dan een derde keert terug naar huis.

Met deze droevige boodschap komen Britse onderzoekers. En ze verbinden er de conclusie aan dat een geïntegreerde aanpak nodig is om deze mensen te beschermen gedurende de periode van de ziekenhuisopname. In deze aanpak spelen goede voeding en preventie van delier een grote rol. Maar, zeggen ze er eerlijk bij, het is de vraag in hoeverre dit helpt om de overlevingskans van deze patiëntgroep echt te verbeteren.

Is de conclusie dat een geïntegreerde aanpak nodig is dan wel de juiste? Is de conclusie niet gewoon dat deze mensen ‘op’ zijn en dat de ziekenhuisopname het laatste zetje is richting het levenseinde? Dat is een harde en impopulaire vraag, maar wel een die met het oog op de discussie over de grenzen aan het medisch handelen toch een keer gesteld moet worden. Met nadruk niet omdat de meeste kosten voor de zorg gedurende de laatste levensfase worden gemaakt en omdat we naar manieren moeten zoeken om deze kosten terug te dringen. Maar juist wel omdat we moeten nadenken over de vraag wat we verstaan onder een ‘ menswaardig einde ’. Ik ken weinig mensen die vinden dat wegkwijnen binnen de definitie van dit begrip past.