-
Volg ons ook via facebook
-
Laatste blogs
- Frank van Wijck: Gevoelige suggesties
- Mariska Koster: ‘Ik ben daar niet zo goed in’
- Bram Vermeer: Doomscrollen
- Frank van Wijck: De luiken gaan open
- Ignace Schretlen: Een grandioos idee
- Frank van Wijck: Vergeet het maar
Tip de redactie
Heeft u een onderwerp dat wij in Arts en Auto kunnen opnemen? Of wilt u bijvoorbeeld bij ons bloggen? Neem dan contact met ons op!
Leefstijl
Marjan Enzlin is hoofdredacteur van Arts en Auto Lees alle artikelen van Marjan Enzlin
Bij ons in de schuur staat een vrijwel ongebruikte, peperdure damesfiets. Een jaar of tien geleden gekocht, waarschijnlijk in de aanloop naar het een of andere gezondheidsproject(je). Want dat doe ik; zo eens per jaar concludeer ik dat het zo niet langer kan met die leefstijl van mij en dan dwing ik mezelf te doen waar ik een uitgesproken hekel aan heb: (meer) bewegen. Meestal volgt in de slipstream daarvan ook: minder eten.
Zo’n gezondheidsproject duurt meestal slechts drie maanden. In die tijd loop en sport ik me een hoedje en daarna stort de motivatie weer in. Zelfs als ik me heilig heb voorgenomen dat ik het nu structureel ga doen en zelfs als ik me een stuk fitter voel: altijd stop ik er weer mee. Het schijnt dat je door moet zetten en dan op een gegeven moment vanzelf via vrijkomende endorfine ‘verslaafd’ raakt aan bewegen, maar daar heb ik nooit iets van gemerkt. Nooit de gelukzalige werking van endorfine mogen ervaren, zelfs niet tijdens het langste traject ooit, toen ik het langer dan een jaar volhield en me vrijwillig liet coachen door een personal trainer. Ik heb er gewoon geen talent voor en het is dat het af en toe moet, anders bewoog ik nauwelijks meer dan tijdens mijn dagelijkse wandelingen met onze hond.
Die fiets dus. Die staat nog steeds werkloos in de schuur. Ik heb hem niet nodig, want we wonen in het centrum van een klein stadje en dus bevindt alles zich op loopafstand. En met ‘alles’ doel ik vooral op de terrassen waar ik, voordat ze dichtgingen, te vaak eindigde met een drankje en borrelplankje. Bij voorkeur met kaasjes en iets uit de frituur erop.
Niet gezond die Bourgondische natuur van mij, maar ik heb wat bedacht voor het volgende – dringend noodzakelijke – gezondheidsproject: een fietsvakantie. Moeten we wel ergens heen kunnen fietsen natuurlijk, dus het kan pas als de restaurants van hotels weer open zijn. Ondertussen hou ik het bij inspiratie opdoen uit Arts en Fiets. Vanaf de bank welteverstaan.
Delen:
Gerelateerde artikelen:
Onderwerpen