Lering trekken

Ziekenhuizen moeten die dingen doen waarin ze meerwaarde kunnen bieden. Dat klinkt heel voor de hand liggend, maar blijkt in de praktijk toch niet altijd zo eenvoudig. Kijk maar naar Ziekenhuis Amstelland uit Amstelveen dat het financieel heel ver heeft laten komen voordat het nu eindelijk de beslissing neemt om zich te concentreren op kindergeneeskunde, verloskunde en ouderengeneeskunde.

Gelet op het feit dat het zich positioneert als een ‘aangenaam dichtbij’ ziekenhuis, ligt deze keuze heel erg voor de hand. Bovendien geven de demografische cijfers uit de regio aan dat dit de beste keus is. De vraag is dus gerechtvaardigd waarom het ziekenhuis dan toch zo lang andere dingen is blijven doen. Participeren in risicovolle deelnemingen bijvoorbeeld, zoals het belang in Medisch Diagnostisch Centrum Amstelland en in oogkliniek Eyescan Amstelland. Of de deelname in maaltijdverstrekker Coöperatie Langerhuize. Hoe belangrijk goede voeding ook is voor zieken, maaltijdverstrekking is geen kerntaak voor een ziekenhuis. Andere partijen hebben daar meer verstand van, huur die dus in in plaats van er zelf een actieve rol in te willen spelen.

Interim-bestuurder Ad Huijsmans is opvallend eerlijk over hoe de inkoop in het ziekenhuis werd vormgegeven: tamelijk amateuristisch, zonder contracten en met veel te veel leveranciers. Een recipe for disaster zoals iedere inkoper je kan vertellen, en gezien de ontwikkelingen op het gebied van ziekenhuisinkoop is het bijna onvoorstelbaar dat deze situatie in 2016 in Ziekenhuis Amstelland nog steeds bestaat. Toch is het de vraag of het ziekenhuis op dit punt al voldoende zijn les heeft geleerd. Inmiddels zijn inkoopgroepen samengesteld, waarin ook de medisch specialisten vertegenwoordigd zijn, zo lezen we. De vraag is of een zo rechtstreekse betrokkenheid van medisch specialisten de kortste weg is om tot standaardisatie en dus structurele kostenbeheersing te komen.