Loslaten

Ik hou niet van afscheid nemen, want afscheid nemen, betekent loslaten en loslaten is een competentie die niet op mijn cv staat. Tenminste, niet als het om mensen gaat. Ik weet niet hoe het moet en verzet me er ook tegen. Niet dat dat laatste helpt, want zo nu en dan vertrekken er toch mensen. En dan moet er dus afscheid worden genomen. Niet dat het u iets interesseert hoe ik deal met het fenomeen loslaten (een werkwoord dat talloze malen wordt gebezigd, maar waarvan niemand kan vertellen hoe het werkt). Toch gaat het afscheid waar ondergetekende en de redactie ditmaal voor staan, ook u aan. De directeur van onze vereniging, Maaike Wijnen, gaat namelijk vertrekken. Gewoon omdat het haar wens is. Heel begrijpelijk en plausibel allemaal, maar we gaan haar ondertussen dus wel verliezen. En het betreft ook voor u een verlies, want Maaike – die als rechtgeaard mens natuurlijk ook zo haar mindere kantjes heeft – is haar gewicht in goud waard als het gaat om het behartigen van ledenbelangen. Uw belangen dus.

Onze directeur mag weg, maar loslaten wordt het wat mij betreft niet

Komend uit VvAA groep is Maaike op en top een verenigingsdirecteur en zij heeft zo haar eigen charmante manier om zich te bewegen in een sector waar altijd alle ogen op gericht zijn. Ze heeft een enorm netwerk en is binnen de gezondheidszorg en de vereniging een gewaardeerde persoonlijkheid. En nu heeft Maaike dus besloten VvAA, waar ze meer dan twintig jaar met hart en ziel aan verbonden was, te verlaten. Omdat ze nog zo veel andere dingen wilde doen en vond dat zij niet langer de juiste vrouw op de juiste plaats was. Dat is stoer en verdient respect. We gaan dus afscheid nemen. Met mooie woorden, het oprakelen van veel herinneringen en het ongetwijfeld laten stromen van diverse tranen. Ik hoop voor u dat het ons lukt een directeur te vinden met evenveel hart voor de leden als Maaike heeft. Onze directeur mag weg, maar loslaten wordt het wat mij betreft niet.