Luxe wonen
Nog even van de mooie nazomer genietend, zit ik in ons comfortabele mini-tuintje te schrijven. Het is Prinsjesdag 2020 en het kwik in de thermometer raakt de 30 graden. De verwachting is dat ‘we’ daar vandaag ruim boven zullen eindigen en ik verheug me erop de werkdag af te sluiten onder de koele nevel van de regendouche in de vorig jaar vernieuwde badkamer. Om me vervolgens met mijn echtgenoot aan de grote tuintafel te vergrijpen aan een borrelplankje.
Wij wonen in een bijzonder pand in het oude centrum van een stad(je) aan de Waal. Alles in het huis – dat in de jaren 20 van de vorige eeuw werd gebouwd op middeleeuwse fundamenten – is scheef en hoewel ik daar allergisch voor ben, viel ik indertijd als een blok voor het pand. Inmiddels hebben we van de inpandige garage een (extra) woonkamer gemaakt en heel wat vloeren geëgaliseerd. Met veel plezier, want ‘wonen’ is onze hobby. Een hobby die onlangs een extra impuls kreeg toen onze andere ‘hobby’, de jongste dochter, het huis verliet. Een hele verdieping voor ons achterlatend.
‘Beelden van Moria: ondanks de hitte loopt er een koude rilling over mijn rug’
In het kader van dit woonnummer mijmerend over wat we allemaal kunnen doen met die verdieping, dwalen mijn gedachten ineens af naar de beelden die ik gisteren zag van het afgebrande kamp Moria op Lesbos.
En ondanks de hitte loopt er een koude rilling over mijn rug. Mensen leggen daar noodgedwongen hun kinderen op het asfalt te slapen. Hun situatie, al jaren uitzichtloos, heeft een haast ondenkbaar – maar duidelijk zichtbaar – dieptepunt bereikt. En nóg komt Europa nauwelijks in actie. Angstig schermen we onze verworvenheden af. Alsof het onze verdienste is dat wij hier mogen wonen.
Een kleurrijk woonnummer krijgt een grauwe sluier. De meesten van ons leven in luxe, de ‘luxe’ om over 20 jaar te kunnen zeggen dat ‘we het allemaal niet geweten hebben’ is echter niet inbegrepen. Eerlijk gezegd weet ik niet wat wij individuen op dit moment concreet kunnen betekenen voor de mensen (ook de Grieken) daar, maar ik kan hun nood in ieder geval opnieuw onder de aandacht brengen. Want prettig en veilig wonen is voor velen alles behalve vanzelfsprekend.
1 reactie
Ook in Nederland wonen zeker bevoorrechte mensen.
Maar er zijn ook velen mensen die ieder dubbeltje om moeten draaien
en in zekere zin ook armoede kennen.
Zolang mensen oorlog voeren op deze aardbol, zolang zal er armoede en misdeeldheid zijn.
Wat niet wegneemt dat het afgrijselijk is van wat die mensen overkomt.
Corrie Kuipers
8 oktober 2020 / 14:46