Meisje

Je hebt jaren gestudeerd en bent inmiddels een jonge dokter. Maar als je tegen gevestigde medisch specialisten zegt dat je de cultuur en hiërarchie wilt veranderen in het ziekenhuis, word je uitgelachen en krijg je toch de reactie: ‘Succes meisje’.

Meisje.

Natuurlijk kun je beslissen je schouders op te halen over zo’n classificatie, maar onder de streep is die toch op zijn minst niet heel erg netjes. Er klinkt iets in door als: ‘Je denkt toch zeker niet dat jij de gevestigde orde omver gaat halen? Je komt net kijken, ken je plaats’. Het ‘we doen het al jaren zo’-gehalte is hoog.

‘Onder de streep is zo’n classificatie toch op zijn minst niet heel erg netjes’

Mia Wessels, het ‘meisje’ in kwestie, haalde niet haar schouders op, maar richtte met gelijkgestemden De Jonge Dokter op. De doelstelling: ‘Samen transformeren wij de zorg en maken het onbespreekbare weer bespreekbaar’. Over dat onbespreekbare – een onveilig werkklimaat – schreef Wessels al eerder een blog. Maar één blog verandert de wereld niet. En het recente onderzoek van De Jonge Dokter en onderzoeks- en adviesbureau Sardes laat zien hoezeer verandering in de wereld van de medisch-specialistische zorg wél nodig is. Dat jonge dokters door het personeelstekort lange werkdagen maken is één ding en is al ongelukkig genoeg. Maar dat ze zich door de hiërarchische structuur in hun werkomgeving niet durven uitspreken, is nog veel kwalijker. Het artikel in NRC legt de problematiek genadeloos bloot.

De jongens en meisjes van weleer – nu de ‘bazen’ die bepalen wie wel en niet in aanmerking komen voor de schaarse opleidingsplekken – mogen zich serieus achter de oren krabben. Want zelfs als slechts een deel van de jonge dokters die overwegen om te stoppen dat daadwerkelijk doen, hebben zij ook een probleem.