Met dank aan Hans Becker

Het was eind november 2008. Ik interviewde Hans Becker van Humanitas. Bijzonder hoogleraar management en organisatie ouderenzorg Robbert Huijsman had in Zorgvisie net zijn verbazing uitgesproken over het feit dat niet meer zorgaanbieders inmiddels het gedachtegoed van Becker hadden omarmd. Dat kunnen ze niet zomaar doen, zei Becker me, want dan geven ze feitelijk toe dat ze het al jaren fout hebben gedaan. “Alle die zorgaanbieders hebben wel het gevoel dat ze de patiënt centraal stellen”, zei hij. “Ze wassen hem op tijd, ze geven hem eten, drinken en koolhydraten. Maar ze vergeten vanuit welk oogpunt ze dit feitelijk behoren te doen: het menselijk geluk.”

Becker stelde in het aanbod dat hij onder de naam Humanitas ontwikkelde dat menselijk geluk nadrukkelijk voorop. Hij had door dat het vooral belangrijk is te zorgen dat ouderen sociaal actief blijven en in een omgeving verblijven die ze herkennen. Dus bood hij via restaurants en internetcafés ontmoetingsruimten. En hij zorgde dat ouderen er hun geschiedenis met elkaar konden delen. Verzamelt iemand sigarenbandjes of postzegels? Richt er een mooie vitrinekast voor in. Zet een muziekje van The Everly Brothers op. Cliënten herkennen zulke dingen van vroeger en beginnen meteen met elkaar te praten over hoe het leven toen was.

Flash forward naar mei 2014. Zorgaanbieder Amstelring installeert een tijdmachine waarmee ouderen terug kunnen gaan in de tijd NRC, Parool en Telegraaf sprongen er gretig bovenop. Het is ook een mooi item natuurlijk. En het is goed dat Amstelring dit doet, het is een typisch voorbeeld van belevingsgerichte zorg. Maar is het nieuws?