Miscommunicatie

KNMG-voorzitter Rutger Jan van der Gaag krijgt er op skipr.nl van langs van artsen die het oneens zijn met zijn standpunt dat berispingen en boetes van artsen niet meer via dagbladadvertenties bekendgemaakt moeten worden. Een onbegrijpelijk en laf standpunt, meent een arts. Een ander eist: Van der Gaag treedt af of ik zeg mijn KNMG-lidmaatschap op. En vier Groningse artsen zeggen: hij spreekt niet namens ons. De vraag is dus aan de orde in hoeverre het KNMG-bestuur nog voeling heeft met hoe het veld denkt over transparantie.

Een andere vraag is hoe terecht de onverzettelijke toon van deze artsen is. Van der Gaag heeft immers wel een punt als hij stelt dat de kale openbaarmaking van een berisping of boete een vertekend beeld kan geven. Door zijn zwijgplicht kan de arts geen weerwoord geven. Een fout maken is niet toegestaan, punt uit. Voor mijn gevoel gaat dit voorbij aan het feit dat een arts een mens is. Dat hij zich zorgen kan maken over zijn kind dat in het ziekenhuis ligt bijvoorbeeld. Of dat hij zich ongewild ergert aan de dwingende toon van de patiënt. En dat hij hierdoor in een moment van onvoldoende scherpte een fout maakt. Zelfs een fout die in het nadeel van de patiënt is.

Mijn gedachte is: een arts die hiervoor wordt bestraft met een berisping of een boete, maakt zo’n fout nooit meer. Die is erop gespitst beter te zijn dan ooit tevoren. Door zo’n arts zou ik mij graag laten helpen. Ik zou hem zeggen: “Ik zie dat u ooit berispt bent, u vertrouw ik wel.” Vanuit díe optiek vind ik openbaarmaking van het feit wel steekhoudend. En misschien had Van der Gaag ook langs deze lijn – wat genuanceerder en minder stellig – over het onderwerp moeten communiceren.

Delen