Misser van formaat

Edith Schippers (VWS) zou zich inzake het betalen van zwijggeld aan patiënten bij medische missers wel wat stelliger kunnen uitdrukken dan ‘zeer onwenselijk’. Krachtiger termen zijn hierop meer van toepassing, want ‘zeer onwenselijk’ ligt te veel in de lijn van het vermanende ‘dat mag niet hoor’ dat een ouder tegen een ondeugend kind roept. Zwijggeld betalen om zeker te weten dat buiten de muren waarbinnen het bedrag wordt overeengekomen niemand ooit iets te horen krijgt van een medische misser, is een brevet van onvermogen. Het zou tot ontslag op staande voet moeten leiden van alle professionals die erbij betrokken zijn. En de patiënt zou gedwongen moeten worden het ontvangen bedrag weer in te leveren.

De vraag is alleen: hoe roei je het uit? Zwijggeld zal blijven bestaan zolang er patiënten zijn die ermee akkoord gaan. Tenzij een regeling wordt getroffen die garandeert dat melding van een medische misser alleen mogelijk is als hierbij tegelijkertijd een signaal gaat naar een onafhankelijke instantie, die vervolgens meekijkt of de zaak wel naar behoren – en dus zonder onderling gekonkel – wordt afgehandeld. Zoiets als een verplicht veld op een internetsite dat je móet aanvinken omdat je anders niet verder kunt en je bestelling niet kunt plaatsen.

Iets dergelijks had in het kader van de bescherming van de patiënt beschreven kunnen staan in de Wet cliëntenrechten zorg. Maar ja, dan had die wet inmiddels wel van kracht moeten zijn.