Moeten of mogen

De Autoriteit Consument & Markt stelt terecht dat een collectieve contracteringsboycot door zorgaanbieders niet is toegestaan. Het is niet alleen in strijd met de binnen ons stelsel geldende concurrentieregels, maar is ook in het nadeel van de patiënt. Die kan geconfronteerd worden met een eigen bijbetaling. En die weet niet of de aanbieder van zijn keuze voldoet aan kwaliteitseisen waarover juist in het contracteringsproces afspraken kunnen worden gemaakt.

De ACM heeft het in zijn persbericht onder anderen over fysiotherapeuten en verloskundigen. Van die laatste beroepsgroep kwam al eerder deze maand in het nieuws dat ze massaal hun contracten met de zorgverzekeraars wilden opzeggen, omdat die zorgverzekeraars het niet op voorhand eens zijn met de bevinding van de Nederlandse Zorgautoriteit dat het maximumtarief voor de verloskundige zorg voor 2018 met 13 procent moet worden verhoogd. Of beter gezegd: mág worden verhoogd. Sietske Ligtvoet van de NZa zei eerder deze maand  in een uitzending van Nieuwsuur ((het item begint op 23.38 minuut) “Verzekeraars mogen daarvan afwijken om afspraken te kunnen maken over geld maar ook over de kwaliteit van zorg en dat kan dus per praktijk verschillend zijn.” Verderop in dezelfde uitzending maakt directeur Stella Salden van de KNOV ook duidelijk waarin die verschillen kunnen zitten: bijvoorbeeld in wat een verloskundige praktijk doet op het gebied van zaken als preventie, voorlichting en aandacht voor kwetsbare groepen. Ze had daar zeker ook nog samenwerking in de keten aan kunnen toevoegen.

Opvallend is overigens dat de KNOV in een eerste reactie laat weten zich niet te herkennen in de door de ACM ontvangen signalen over de contracteringsproblematiek. Als je achterban massaal de contracten wil opzeggen heb je dat toch in de gaten, zou je zeggen.