Mond vol tanden
Hoe belangrijk zuivere communicatie is, merkte deze week CDC Kliniek voor Tandzorg. Stoot een deel van je activiteiten af en meteen lees je in de krant dat je je tandartsen aan het ontslaan bent. Dan word je in het defensief gedwongen en moet je op je website uitleggen dat de berichtgeving onjuist is. Wat wel waar blijkt te zijn, is dat CDC een tak van de organisatie bewust heeft laten failleren omdat daarmee simpelweg niet meer genoeg geld verdiend werd.
Het gaat hierbij om de tak waarin de luxe cosmetische behandelingen werden aangeboden. En de ironie hiervan zal de overige aanbieders van mondzog in het adherentiegebied van CDC niet ontgaan. Toen CDC zich elf jaar geleden in Best vestigde, wilden de initiatiefnemers, de broers Rob en Eric Dral, het duidelijk anders gaan doen. Toen ik Rob eind vorig jaar interviewde voor het vakblad Tandarts Praktijk, zei hij: “Als patiënten mooiere tanden wilden gaf de tandarts niet thuis. Daar ben ik niet voor opgeleid, kregen patiënten dan te horen. Tandartsen waren in die tijd vooral conserverend bezig. Bij ons komen patiënten binnen met monden vol amalgaam en scheve tanden. Ze willen weer voluit kunnen lachen.”
CDC kwam, zag en leek te overwinnen, en het tandartslandschap in Best veranderde. Maar toen de crisis kwam, slonk de vraag naar mooie tanden razendsnel. Begrijpelijk, want in tijden van crisis valt er ook niet zo veel meer te lachen natuurlijk.
In 2012 start het experiment met vrije tarieven in de mondzorg. Tandartsen krijgen dan alle ruimte om een onderscheidend aanbod te ontwikkelen voor hun cliënten, hoor ik hun beroepsvereniging in dit kader zeggen. En dat is ook zo, maar als voor dat aanbod geen cliënten te vinden zijn, wat moet je dan met die ruimte?
