Multimalignitas

Het bericht van RIVM en Nivel dat veel senioren meerdere chronische ziekten tegelijk hebben is feitelijk helemaal geen nieuws. Al mijn generatiegenoten (vijftigers) hoeven maar naar hun eigen ouders en schoonouders te kijken om te constateren hoe waar deze bewering is. Mijn schoonmoeder slikt een cocktail van vijf receptgeneesmiddelen per dag. Mijn schoonvader heeft diabetes, hartklachten, reuma en beginnende dementie. Met de andere bewoners van de bejaardenflat waarin zij wonen is het niet veel anders gesteld.

Trendwatcher Adjiedj Bakas mag dan voorspellen dat we in de toekomst allemaal onsterfelijk worden, maar ik geloof daar weinig van. Onze lichaamscellen houden het gewoon niet veel langer uit dan de tachtig of negentig jaar die steeds meer mensen tegenwoordig halen. Dankzij betere voeding, verhoogde welvaart en toegenomen medisch-technologische kennis gaan we niet meer gewoon dood aan een hartstilstand, een beroerte, kanker of een andere enkelvoudige en daardoor concreet aanwijsbare doodsoorzaak, maar kunnen we in leven blijven tot we achter de komma op zijn.

Dat kun je vooruitgang noemen. Je kunt je kleinkinderen langer zien opgroeien tenslotte. Maar een cultuurpessimist als auteur Michel Houellebecq zou er eerder uit concluderen dat onze beschaving zijn einde nadert. Ik ben geneigd het met hem eens te zijn en voel persoonlijk dan ook meer voor de pil van Drion of Soylent Green dan voor het langzaam uitdovende kaarsje. Maar blijkbaar behoor ik nog steeds tot een minderheidsgroep. Op andere gronden kan ik tenminste niet verklaren waarom de discussie over ‘Moet alles wat mogelijk is ook benut worden?’ nog steeds geen momentum krijgt. Als we niet leren respecteren dat ook vooruitgang zijn grenzen kent, verliezen we de realiteit uit het oog.