Niets aan te doen?

Het grote verontschuldigen is begonnen en de aftrap komt van het UMC Utrecht. De boodschap: het spijt ons, maar aan die topinkomens van onze medisch specialisten is nu eenmaal niets te doen. De woordvoerder van het ziekenhuis voert hiervoor drie argumenten aan: 1) het UMC heeft concurrentie van niet-academische ziekenhuizen, 2) het heeft concurrentie van het buitenland en 3) die medisch specialisten hebben rechten opgebouwd en die kun je ze niet zomaar afnemen.

Het laatste argument laten we even liggen tot duidelijk is wat de maatschappelijke gevolgen zijn van de discussie die Capgemini over demotie heeft opgeworpen. Maar die andere twee argumenten? Het argument van concurrentie uit het buitenland vind ik niet heel sterk. Ook medisch specialisten zijn gewoon mensen, met een partner die zijn of haar eigen leven heeft en met kinderen die naar school gaan. Je moet nogal wat in je mars hebben wil je hen ervan overtuigen dat het toch écht beter is dat allemaal op te geven. En als je dan toch gaat, dan zal dat primair zijn omdat je in dat andere land zulk interessant onderzoek kunt doen op jouw vakgebied. En dan is tien- of twintigduizend euro meer of minder geen doorslaggevend argument.

De concurrentie van niet-academische ziekenhuizen is een reëel gegeven. Het zal me dan ook niet verbazen als de discussie over de vraag of alle medisch specialisten in loondienst moeten nu weer nieuw leven wordt ingeblazen. Maar afgezien daarvan geldt ook hier: een medisch specialist die kiest voor een academische setting, doet dit omdat hij of zij behalve de patiëntenzorg het onderwijs en onderzoek zo interessant vindt. Ook voor deze medisch specialist zal het inkomensverschil er veelal niet toe leiden moedwillig de eigen ambities de nek om te draaien.

Delen