No cure no pay

Het klinkt zo logisch: alleen betalen voor wat werkt. Als je een boek koopt en daarvan blijkt een aantal bladzijden onbedrukt, dan breng je het terug naar de winkel. En als de winkelier geen vervangend exemplaar heeft, dan vind je het vanzelfsprekend als hij vraagt: “Wilt u een tegoedbon of hebt u liever uw geld terug?” In de zorg bestaan geen tegoedbonnen. Werkt daar iets niet, dan is dat gewoon zo. De mens is maar tot op zekere hoogte maakbaar of repareerbaar.

Tot nu toe was het altijd zo in de zorg dat je gewoon je geld kwijt was als de zorg die je ontving niet bleek te helpen. Farmaceutisch bedrijf Celgene en zes zorgverzekeraars brengen hier nu verandering in. Celgene brengt pomalidomide op de markt, een nieuwe remmer tegen de ziekte van Kahler. Toepassing daarvan kan per patiënt ruim een ton per jaar kosten. Maar de zes zorgverzekeraars hebben een goede afspraak gemaakt met Celgene: doet het middel wat het beoogt te doen voor de patiënt, dan betaalt de zorgverzekeraar het. Doet het dit niet, dan is de rekening voor de fabrikant.

De 29 ziekenhuizen die bij dit project betrokken zijn, houden de resultaten van de behandeling nauwkeurig in de gaten, op basis van de richtlijn die de hematologen hanteren, en waarin pomalidomide recent is opgenomen. Dat hun analyse de weg opent naar gerichte patiënttypering voor toepassing van het middel, ligt voor de hand. Zowel de beroepsgroep, de fabrikant als de patiëntenverenigingen laten zich positief uit over het initiatief. Terecht. Als dit goed wordt opgepakt, kan het een game changer zijn in de discussie over dure geneesmiddelen.