Oja… de patiënt
Twee nieuwsberichten op het gebied van de farmacie die waarschijnlijk aan veel lezers een ironisch ‘Goh, je verwacht het niet’ hebben ontlokt. Het eerste stelt dat de instructies voor geneesmiddelengebruik beter worden begrepen als ze in simpele bewoordingen op het etiket vermeld staan. Het tweede concludeert dat in het ziekenhuis de thuismedicatie van de patiënt voortzetten geld scheelt en fouten voorkomt. Inderdaad: je verwacht het niet.
Wat gaat er nu gebeuren? Voor het vereenvoudigen van die etiketten zal een werkgroep in het leven worden geroepen. Daar horen we dan de komende anderhalf jaar – na de vaststelling van wie erin moeten zitten en hun formele installatie (plus fotomoment) – niets meer van. Maar in ieder geval kunnen we dan vaststellen dat eraan gewerkt wordt en dat is toch al heel wat.
Met dat tweede bericht ligt het lastiger. Daarin staat al op voorhand vermeld dat het om allerlei redenen heel erg moeilijk is om tot de gewenste verandering te komen. De ene partij gebruikt een EPD met barcodescanning en de andere niet. Dat EPD kan niet alle merken geneesmiddelen scannen. De controle en opslag in het ziekenhuis van de thuismedicatie vormen een uitdaging. De verantwoordelijkheid voor uitgifte van nieuwe middelen – als de van huis meegebrachte op zijn voordat de patiënt wordt ontslagen – zorgt voor hoofdbrekens. En ook is er de vraag hoe dan moet worden afgerekend voor die middelen.
Triest allemaal, en pijnlijk illustratief voor hoe moeilijk het is de patiënt centraal te stellen. Het enig juiste uitgangspunt zou natuurlijk moeten zijn: deze patiënt moet worden opgenomen en heeft dan nog steeds de geneesmiddelen nodig die hij thuis ook al slikt. Alles wat dit proces verhindert is ballast die de patiëntenzorg benadeelt en moet er dus uit worden gesneden. Maar dat is naïef natuurlijk.