Onbedoelde hulp

Hoewel in het hoofdlijnenakkoord een maximale groei van 2,5 procent is afgesproken, vragen de ziekenhuizen nu toch een gemiddelde groeiruimte van maar liefst 9 procent in de contractonderhandelingen met de zorgverzekeraars. Dat is niet realistisch, maar kan wel dynamiek brengen in de situatie waarin ieder ziekenhuis nagenoeg alle medische verrichtingen wil blijven aanbieden. Roelof Konterman van Achmea stelt niet aan de eisen van de ziekenhuizen tegemoet te kunnen komen, omdat dit tot een onverantwoorde stijging van de poliskosten zou leiden. Het enige alternatief is ziekenhuizen die de hoofdprijs vragen niet meer te contracteren. Als inderdaad zo’n contractloos tijdperk zou aanbreken, zou de patiënt dit zeker gaan merken, zei Konterman in Trouw.

De vraag is of dit erg is. Edith Schippers kan wel stellen dat zolang het nieuwe zorgstelsel nog niet naar behoren functioneert ze de patiënt nog buiten schot wil houden als het op verantwoordelijkheid aankomt, maar het is de vraag of dit de slimste koers is. Misschien kan het betrekken van de patiënt bij de ontwikkelingen in de zorg juist wel een enorme dynamiek geven aan het nieuwe stelsel. Bovendien zet die betrokkenheid de zorgverzekeraars scherp in hun rol. Laat die maar aan de verzekerden uitleggen waarom zij keuzes maken voor het ene en tegen het andere ziekenhuis. Nu kunnen de verzekerden het zich nog veroorloven achterover te leunen en af te wachten wat er gebeurt terwijl de andere stakeholders het gevecht over hun hoofden heen met elkaar uitvechten. Alleen moeten ze dan achteraf niet klagen dat ze niet blij zijn als hun favoriete ziekenhuis het onderspit delft. Maar als de zorgverzekeraar dan een goed verhaal heeft, is het niet ondenkbaar dat verzekerden vervolgens aan dat ziekenhuis de kritische vraag stellen: “Waarom was jij zo duur?”