-
Volg ons ook via facebook
-
Laatste blogs
- Ignace Schretlen: Een niet herkende BN’er
- Dienie Koolen-Goossens: Passend onderwijs (2)
- Marjan Enzlin: Seksuele intimidatie
- Frank van Wijck: Dubbele boodschap
- Bram Vermeer: Ingevuld verleden
- Martijn Reinink: Aardige vrijgezel
Tip de redactie
Heeft u een onderwerp dat wij in Arts en Auto kunnen opnemen? Of wilt u bijvoorbeeld bij ons bloggen? Neem dan contact met ons op!
Onterecht veroordeeld
Ton Koene verliet in 2006 zijn baan als coördinator bij Artsen zonder grenzen om als freelance fotojournalist aan de slag te gaan in (post-) conflictlanden. Voor Arts en Auto schrijft hij columns over fotograferen. Ook is hij jurylid van de VvAA fotowedstrijd 2013. Zijn werk is te zien op www.tonkoene.nl. Lees alle artikelen van Ton Koene
Voor een verhaal over klimaatverandering was ik naar de Amazone in Brazilië gereisd om daar een tijdje bij de Kisedje indianen midden in de jungle te logeren. De indianen stonden me al op te wachten toen ik hun dorp binnenliep. Zo – gewapend met pijl en boog, de gespierde lijven met rodebessenverf ingesmeerd en met verentooien op het hoofd – maakten ze een onheilspellende indruk. Maar het stamhoofd heette mij hartelijk welkom.
Ik kreeg de lemen hut aangeboden die de indianen speciaal hadden gebouwd voor een eerder bezoek van het model Gisele Bündchen. Er stond zelfs een houten bed met matras in. Ik mocht alles en iedereen fotograferen en zelfs onaangekondigd zonder kloppen huizen binnen lopen. Indianen kennen het begrip ‘privacy’ niet. In hun grote lange hutten slaapt iedereen in één grote ruimte zonder wanden. Op mijn vraag hoe ze dan intiem kunnen zijn, was het antwoord: ‘dan maken we een wandelingetje in het woud’.
Elke ochtend en avond stonden er indianen voor het raam van mijn ‘deluxe’ hut naar mij te staren. Urenlang keken ze muisstil naar wat ik daar allemaal aan het doen was. Hoe ik kookte, thee dronk of met mijn foto’s in de weer was. Ik voelde me net een deelnemer aan Big Brother. De indianen vonden het geweldig dat ik hen fotografeerde en ‘s avonds bij het kampvuur werd er opgeschept over wie er die dag het meest was gefotografeerd.
Zelden heb ik zulke hartelijke en zachtaardige mensen ontmoet als de Kisedje. Hun levenswijsheid en kennis van de natuur maakten diepe indruk op me. Ze leven in complete harmonie met het omringende regenwoud. Maar hun bestaan wordt bedreigd door de oprukkende soja plantages. Hun wereld wordt in hoog tempo steeds kleiner en de indianen worden van hun land en woud beroofd. “Waarom vernielen die mensen ons bos?”, vroegen ze mij. “Waarom hebben ze geen respect voor de natuur? Begrijpen ze dan niet dat de natuur uiteindelijk wraak zal nemen?”
Ik moest hen het antwoord schuldig blijven. Ze hebben gelijk. De wraak van de natuur is al in volle gang. Maar de indianen betalen daarbij zelf onterecht de hoogste prijs.
Delen:
Gerelateerde artikelen:
Onderwerpen