Onvolledig beeld

De Volkskrant portretteerde afgelopen zaterdag huisarts Hugo Hardeman uit Herveld. Een mooi, warm menselijk verhaal, helemaal zoals ik van een huisarts verwacht. Het sprekende tegendeel van de bevinding van het Nivel, dat de huisarts van tegenwoordig minder empathie zou tonen. Hardeman is precies het type bevlogen man dat ik herken uit de vele interviews die ik zelf met huisartsen heb gedaan.

Wat ik minder geslaagd vind aan het artikel, is de noemer waaronder de Volkskrant het (op de voorpagina) presenteerde: ‘Wat is er nu echt veranderd in de zorg?’. Dat komt uit dit verhaal niet erg naar voren. Dat het overheidsbeleid erop gericht is kwetsbare ouderen langer thuis te laten wonen, weten we zo langzamerhand wel. Maar het artikel besteedt nauwelijks aandacht aan de vraag wat dit nu daadwerkelijk betekent voor mensen. Sterker nog, het citaat van de longpatiënt op leeftijd (“Het beste kun je thuis zijn. Je vertrouwde omgeving doet wonderen.”) staaft vooral de stelling van staatssecretaris Martin van Rijn dat dit precies is wat mensen willen.

Hardeman beschrijft dat hij het steeds drukker krijgt, geïllustreerd door het beeld dat hij zijn boterhammen even snel tijdens wat bureauwerk oppeuzelt. Dat geloof ik meteen, maar het is niet typisch voor huisartsen. De kruimels in mijn toetsenbord zijn de stille getuige van het gegeven dat het met mij precies zo gesteld is, en ongetwijfeld in veel beroepen. Dat steeds meer taken op de eerste lijn afkomen, is waar, maar de eerste lijn is meer dan de huisarts alleen, en de huisarts is ook al lang niet meer de enige professional die in de huisartspraktijk actief is. Een beschrijving van de taakdelegatie in de huisartspraktijk had ik in een artikel dat wil beschrijven wat er nu echt is veranderd in de zorg op zijn plaats gevonden.