Oog voor de patiënt

Een interessante observatie op Twitter. Iemand ergert zich aan het feit dat de wachttijd van een oogarts binnen de kortste keren oploopt van 45 naar 80 minuten. Een logistieke wanprestatie, stelt hij, en dat ook nog eens voor de derde keer op een rij. Ik reageer met de opmerking dat we hier misschien wel te maken hebben met een oogarts die de tijd neemt voor een goed gesprek met zijn patiënt. En tot mijn verbazing krijg ik dan de repliek dat het om een laserbehandeling gaat, niet om een gesprek.

Slik.

Als ik als patiënt in de stoel van de oogarts zit en ik weet dat die binnen de kortste keren die laser op mijn oog gaat richten, dan vind ik het toch echt fijn als hij me een beetje geruststelt. Door even een praatje met me te maken dus als hij ziet dat ik zenuwachtig ben. Maar ook door mij uit te leggen wat hij precies gaat doen en wat ik daarvan ga merken. En hoe ik na de behandeling thuis voor mijzelf moet zorgen. Nu is dat laatste nog in een folder te vatten, maar dat geldt niet voor die geruststelling van de patiënt. En een korte herhaling van al eerder in het traject gegeven informatie kan ook geen kwaad, want zoals bekend vergeten patiënten driekwart van de informatie die de arts hen geeft.

Ik vraag mij dus af of deze oogarts een logistieke wanprestatie kan worden verweten. Hij is niet heel sterk in agendabeheer, dat is waar. Maar als daar tegenover staat dat hij goed is in het contact met de patiënt, zou ik het als patiënt niet erg vinden om wat langer in zijn wachtkamer te zitten.