Op een muur af
Met zorgakkoorden komen we er niet, zegt Wouter Bos, bestuursvoorzitter van Menzis. Er staan immers geen afdwingbare afspraken in en er wordt geen druk gezet op passende zorg.
Hij schetst het beeld van een zorg die aan alle kanten vastzit, een beeld dat iedereen zal herkennen. Zorgmedewerkers die worden overvraagd, opties om de vraag naar zorg af te remmen of het aanbod van zorg te transformeren die als moeizaam of onbespreekbaar worden beschouwd, een politiek die geen knopen doorhakt, zorgverzekeraars die alleen verzekerde zorg mogen vergoeden. Het is een opsomming om moedeloos van te worden en Bos wekt ook duidelijk de indruk dit te zijn.
Een opsomming om moedeloos van te worden
Hij stelt voor bij grote regionale zorgtransformaties de twee grootste zorgverzekeraars in een regio de knoop te laten doorhakken en de andere zorgverzekeraars te verplichten dezelfde lijn te volgen. Het is de vraag of dat voldoende is. Sjaak Wijma schetste in het interview – dat hij eerder deze week gaf bij zijn afscheid als bestuursvoorzitter van Zorginstituut Nederland – het beeld van op een muur af rijden. Voorkomen dat dit gebeurt, vergt meer dan alleen dat andere zorgverzekeraars doen wat de twee grootste in een regio met stakeholders afspreken in regionale zorgtransformaties.
Het vergt ook het besef van burgers dat ze voor het bevorderen van hun gezondheid grotendeels op heel andere plekken moeten zijn dan in de zorg. Daarnaast vraagt het om inzet van de overheid om burgers de mogelijkheden te bieden om een gezond leven te leiden. En om lokale overheden te faciliteren om hen hierbij te ondersteunen. Kortom, het vergt een volstrekt ander politiek beleid dan op dit moment wordt gevoerd.
3 reacties
Lees de boeken can Colin T Campbell, dr John McDougall, dr Muchael Greger, dr Caldwell Esselstyn en he hebt he antwoord.
Rik van Mill
4 oktober 2024 / 07:50Als ik al die titels niet ga lezen, welk belangrijk en aanvullend novum zal ik dan blijven missen? Nu al mis ik, geruime tijd, het besef dat de verzekerde zich wel als patiënt zal gaan gedragen maar dat er nog onvoldoende patiënten zijn die in hun aanspraken en lotgevallen als verzekerden kunnen berusten.
Het komt mij voor dat een door sleutelfiguren gewenst veranderend gedrag van hun burgers die burgers niet zal raken. Dat blijkt ook hier weer, in de aangehaalde verzuchting van Wouter Bos: zijn moedeloosheid wordt door hem op aanbieders en financiers geprojecteerd.
Dat burgers van meer dan alleen reguliere mogelijkheden gebruik moeten gaan maken en dat de overheid hen met opwekkingen tot optimaal gezond gedrag moet stimuleren gaat voorbij aan de primaire maar kennelijk pijnlijk-gevoelige vraag die we al lang kennen maar nooit willen horen: “moet alles wat kan?”.
Het is niet erg als je je dat over je buurman afvraagt. Zelfs niet als je je dat mét je buurman afvraagt. Reken maar dat die buurman immers precies hetzelfde over jou denkt. We willen het alleen niet samen uitspreken en zo laten verzekeraars en aanbieders zich onbelemmerd uitspelen.
Maar onze premies aan die verzekeraars zijn nooit aan een resultaatsverbintenis verbonden en behoren vergezeld te gaan van het “resultaten uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst”. Nog sterker: de dekking van de premie houdt op bij het mortuarium terwijl juist daarna een resultaatsverbintenis, in natura, zou kunnen worden afgesloten.
Pieter Wijnheijmer
5 oktober 2024 / 13:58De verzekerde/patiënt is nog onvoldoende toe aan die ‘moet alles wat kan’-vraag. Dat komt omdat de opvattingen van de verzekerde niet gelijk zijn aan de opvattingen van de patiënt. De verzekerde hecht er waarde aan niet te veel te betalen voor zijn zorgverzekering. De patiënt zegt: “Ik ben er toch voor verzekerd” en gaat dus uit van een absoluut recht.
Frank van Wijck
5 oktober 2024 / 14:05