Openheid?

Wat een eigenaardig verhaal komt uit het Slingeland Ziekenhuis in Doetinchem. MDL-arts Paul van de Meeberg stelt een verkeerde diagnose bij een patiënt: hij denkt aan prikkelbare darm, maar in een later stadium blijkt het kanker te zijn en de vrouw overlijdt kort daarna. De patiënt is een oud-medewerker van het ziekenhuis en besluit kort voor haar overlijden haar verhaal te vertellen in het ziekenhuistijdschrift, om te waarschuwen dat medische fouten altijd op de loer liggen. In hetzelfde tijdschrift betuigt Van de Meeberg zijn schuld en directeur Geert Huisman spreekt in het voorwoord zijn waardering hiervoor uit.

Het is een bekend gegeven dat medisch specialisten en ziekenhuisbestuurders grote moeite hebben om openheid te bieden over gemaakte medische fouten. Maar is dit openheid? Of is dit zorgvuldig geregisseerde berichtgeving waarbij alle betrokkenen alles onder de pet hebben gehouden tot het moment waarop het ziekenhuistijdschrift van de pers rolde? De manier waarop de berichtgeving naar buiten is gebracht, leidt eerder tot speculaties dan tot duidelijkheid. Op Twitter blijven die speculaties dan ook niet uit. Heeft het ziekenhuis het taboe op openheid over medische missers willen doorbreken of juist niet? Heeft het de medisch specialist onder druk gezet om zijn verhaal op deze manier in de openbaarheid te brengen? Waarom is nog een extern deskundige nodig om uit te zoeken wat er precies gebeurd is als de betrokkenen hierover al zo open zijn? Zou zo’n extern deskundige ook ingehuurd zijn als de patiënte in kwestie geen oud-medewerker van het ziekenhuis was geweest?

Het ziekenhuis lijkt de behoefte te hebben gehad het voorval in één keer als een afgerond verhaal te presenteren. De mededeling dat de familie van de overleden vrouw niet meer wil reageren op het verhaal, versterkt dit gevoel. Maar voor de lezer werkt het dus juist niet zo.