Opnamestop

Het VUmc heeft in schrijver Ronald Giphart een brave sukkel gevonden, die het als bliksemafleider kan gebruiken in de ophef over het zonder toestemming filmen van patiënten voor het tv-programma 24 uur tussen leven en dood. En die brave sukkel is ook nog zo goedig dat hij reageert met de boodschap “Het is een schande dat het ziekenhuis, waar door zoveel mensen zo hard wordt gewerkt, nu in een kwaad daglicht komt te staan.” Wellicht probeert Giphart hiermee alsnog de tijdsinvestering te redden die hij heeft gedaan om zijn volgende boek te kunnen schrijven, maar zijn opmerking slaat natuurlijk nergens op. VUmc heeft dat kwade daglicht aan zichzelf te danken.

Belangrijker is de vraag wat er nu gaat gebeuren, en dan niet zozeer met het VUmc, maar vooral in het grotere zorgveld. Twee zaken zijn belangrijk. Ten eerste dat ziekenhuizen en andere zorgaanbieders nog eens goed hun communicatiebeleid tegen het licht houden. Ik vrees dat daaraan in veel gevallen nog heel wat te sleutelen valt. Het is leuk dat zorgaanbieders de mond vol hebben over social-mediagebruik, maar als ze nog niet eens verantwoord kunnen omgaan met een oud medium als een tv-camera, vrees ik het ergste voor de doordachtheid van hun media-aanpak.

Ten tweede is het te hopen dat zorgaanbieders nu niet mediaschuw worden. Het zorgveld is ingrijpend aan het veranderen en de noodzaak en gevolgen daarvan moeten goed aan de zorgconsument worden uitgelegd. De uitnodiging ‘praat met ons mee over de toekomst van uw zorg’ was nog nooit zo relevant als nu. Maar het debacle rond het VUmc helpt niet om de zorgconsument ervan te overtuigen dat hij in een veilige omgeving op die uitnodiging kan ingaan.