Paarse krokodil

Blogger Jos Koldenhoven beklaagt zich in zijn blog Zuinige zorg?! op nursing.nl over het feit dat zorgprofessionals zich soms flink gehinderd kunnen voelen door regeltjes. Als voorbeeld noemt hij een medewerker in de wijkzorg die een half uur op haar werkschema uitliep omdat ze een lekke band kreeg. Haar leidinggevende registreerde dat halve uur als eigen tijd, “want wij verwachten dat je gebruikmaakt van een goed vervoermiddel.”

Als tweede voorbeeld noemt hij een patiënt die bij ontslag uit het ziekenhuis een hoog/laagbed nodig heeft. Die van de eigen thuiszorgorganisatie zijn net allemaal in gebruik, dus er moet er elders een worden geleend. Maar de vraag of dit lukt, blijkt heel erg afhankelijk te zijn van de individuele bereidheid van degene die aan de lijn komt.

Vervelende verhalen zijn het, allebei. Ik ben het volledig met Koldenhoven eens dat zulke zaken niet horen en dat leidinggevenden en collega-zorgaanbieders zich constructief en fatsoenlijk horen te gedragen.

Maar aan één ding erger ik mij en dat is aan het feit dat Koldenhoven zijn column begint met deze zin: “Ik word soms chagrijnig van de marktwerking in de zorg.” Hoezo marktwerking? Paarse krokodil-ambtenaren zal hij bedoelen. Vervelende mannetjes en vrouwtjes die even ergens macht over hebben en die daar op een al even vervelende manier gebruik van maken tegenover iemand die afhankelijk van hen is. Zulke mannetjes en vrouwtjes zijn van alle tijden en hebben niets, maar dan ook helemaal niets te maken met marktwerking.

Kritiek uiten op die marktwerking is prima. Maar mag het dan alsjeblieft ook echt ergens over gaan?