Persoon en patiënt

Lees deze twee zinnen eens uit het opinieartikel op de website van Zorgvisie over sociale ziekenhuiszorg:

1: ‘We moeten een ziekenhuisbezoek gaan zien als een moment dat kansen biedt om patiënten beter te helpen op alle facetten waarop dat nodig is.’ 

2: ‘Een bezoek aan het ziekenhuis is vaak hét moment waarop iemand openstaat voor hulp, en de witte doktersjas kan op een informatieve, niet bedreigende manier bespreekbaar maken wat er volgens hem/haar nodig is.’

En bedenk hoe ze te hertalen zijn naar:

1: ‘We moeten een bezoek aan de huisarts of een buurtinitiatief gaan zien als een moment dat kansen biedt om mensen beter te helpen op alle facetten waar dat nodig is.’

2: ‘Een bezoek aan de huisarts is vaak hét moment waarop iemand openstaat voor hulp, en de huisarts kan op een informatieve, niet bedreigende manier bespreekbaar maken wat er volgens hem/haar nodig is.

De auteurs van het opinieartikel hebben gelijk als ze stellen dat goede zorg ook sociale zorg is. En dat het dus niet goed is als te weinig wordt gekeken naar de sociale risico’s en factoren die bijdragen aan het ziekteproces van een patiënt. Het punt is alleen dat de persoon die in het ziekenhuis terechtkomt met gezondheidsklachten die door bijvoorbeeld stress worden veroorzaakt inmiddels al een patiënt is geworden. Iemand dus die zorg nodig heeft.

Sociale ziekenhuiszorg – gericht op samenwerking met partijen in het sociaal domein – is op dat moment zeker van meerwaarde. In dat opzicht is het idee van sociale ziekenhuiszorg dus absoluut waardevol. Maar het adagium dat voorkomen beter is dan genezen is niet voor niets een cliché. De hulp loopt achter de feiten aan op het moment dat de persoon al een patiënt is geworden.