Pijn doen
Als ik ooit darmkanker krijg, hoop ik dat we die ziekte dan nog maar op maximaal tien plekken, geografisch goed gespreid in Nederland opereren.” Voormalig medisch directeur van ziekenhuis Bernhoven Wink de Boer zegt dit in een interview over de gevolgen van passende zorg.
Die zijn verstrekkend: “Het gaat ergens pijn doen”. Wie de casus Bernhoven kent, snapt dit. Als een ziekenhuis zestien tot achttien procent van de omzet inlevert, kan iedereen bedenken wat dit voor de personeelsbezetting betekent. Maar het betekent ook wat voor het totale ziekenhuislandschap: “Hebben we dan nog tachtig ziekenhuizen nodig die allemaal hetzelfde doen?”. De vraag stellen is hem beantwoorden.
De Boer schetst ook de vervolgstap: de noodzaak om de eerste lijn te versterken. Ook die stap is nodig inderdaad, en als de tweede lijn krimpt komt daar ook geld voor vrij. Maar hier laat hij toch een deel van het verhaal liggen. Het is niet alleen de eerste lijn die moet worden versterkt. Kijk maar naar het Gezond en Actief Leven Akkoord. De boodschap hiervan is: gemeenten en GGD’en, zorgverzekeraars en VWS zetten gezamenlijk in op een gezond en actief leven met een stevige sociale basis.
Het is niet alleen de eerste lijn die moet worden versterkt
Dit vraagt ook om versterking van het sociaal domein. Maar ook daarmee is het plaatje niet compleet. Degenen die ‘een gezond en actief leven met een stevige sociale basis’ moeten gaan leiden, zijn namelijk u en ik. Er ligt dus een vervolgvraag achter de vraag van De Boer naar de toekomst van de ziekenhuizen. Deze: ‘Kunnen we dan nog voor alles aanspraak op zorg maken?’. Waar blijft die beloofde publiekscampagne om ons dit onder de neus te wrijven?